Το Σάββατο 14/1 πραγματοποιήθηκε πορεία στο Ελληνικό προς τα κέντρα κράτησης με αίτημα την άρση της απαγόρευσης των επισκεπτηρίων στις κρατούμενες, που πραγματοποιούσε τα τελευταία χρόνια η συλλογικότητα Αλληλέγγυες-οι κρατουμένων στα Νότια . Η πορεία καλούνταν σχεδόν ένα μήνα με υπογραφή “αλληλέγγυοι-αλληλέγγυες. Ξεχωριστά/ενισχυτικά καλέσματα είχαν βγει και από αρκετές συλλογικότητες, συνελεύσεις και σωματεία βάσης. Πάνω από 500 άτομα πορευτήκαμε από την κεντρική πλατεία του Ελληνικού ως την πύλη του Α.Τ./Κέντρου κράτησης μεταναστριών με δυνατό παλμό. Η πορεία είναι η μεγαλύτερη σε μέγεθος από όσες έχουμε δει στην περιοχή όσα χρόνια τρέχει ο αγώνας γύρω από το κέντρο κράτησης Ελληνικού (χοντρικά από το 2011) και αυτό δεν αποτελεί ένα τυχαίο γεγονός. Η διαδήλωση προς το κέντρο κράτησης ελληνικού με αιχμή την άρση της απαγόρευσης των επισκεπτηρίων, αποτελεί μία από τις κορυφώσεις μιας σειράς δράσεων που περιλαμβάνουν συνεχή επισκεπτήρια, παρεμβάσεις έξω από τα κρατητήρια, πορείες ενάντια στα κέντρα κράτησης, διάφορες δράσης αλληλεγγύης αλλά και πίεσης και μια συνεχή προσπάθεια να ακουστούν οι φωνές των μεταναστριών και να βγουν από την αορατότητα. Ειδικά για τα επισκεπτήρια πρέπει να τονιστεί η σημασία τους όσον αφορά την δημιουργία σχέσεων, την ψυχολογική-υλική υποστήριξη, την ενίσχυση διεκδικήσεων για καλύτερες συνθήκες κράτησης, την δημοσιοποίηση του λόγου τους, την πραγματοποίηση παράλληλων αγώνων μέσα και έξω από τα κελιά κ.α. Eμείς συμμετείχαμε στην περιφρούρηση του κεντρικού μπλοκ με υπογραφή “αλληλέγγυοι-αλληλέγγυες” που έγραφε “ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΩΝ – ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ”.
Όταν η διαδήλωση έφτασε συγκροτημένα έξω από Α.Τ. ζήτησε να συναντηθεί με τον διοικητή των κέντρων κράτησης Τέγο. Εκεί του κατέστη σαφές σε έντονο τόνο ότι πρέπει να επιτρέψει ξανά τα επισκεπτήρια τα οποία απαγορεύτηκαν με δικιά του απόφαση (χωρίς βέβαια να ξεχνάμε τις ανώθεν εντολές και τους κεντρικούς κρατικούς σχεδιασμούς). Ο Τέγος λοιπόν απροετοίμαστος και σε εμφανή σύγχυση, βλέποντας μια ογκώδη πορεία με άγνωστες για αυτόν διαθέσεις μπροστά από το τμήμα, προσπάθησε να κάνει διάλογο και να μεταθέσει το “αίτημα” σε μια γραφειοκρατική διαδικασία ενώ όταν πιέστηκε από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες και μετά από διάφορα τηλεφωνήματα πρότεινε να γίνει επισκεπτήριο εκείνη τη μέρα , και μετά απο συνέχιση των πιέσεων πρότεινε να γίνει και την δευτέρα 16/1. Ακολουθώντας την απόφαση που είχαμε συνδιαμορφώσει από πριν δεν δεχτήκαμε και απαιτήσαμε να επιτρέψει και πάλι τα επισκεπτήρια στην προηγούμενη μορφή τους. Ύστερα και ενώ εμφανώς χρονοτριβούσε , μετέφερε την ευθύνη στους ανώτερους του ενώ παράλληλα οι αστυνομικές δυνάμεις αυξάνονταν.
Στη συνέχεια κινηθήκαμε στην πάνω μεριά του Α.Τ./κρατητηρίου ώστε να έχουμε οπτική επαφή και επικοινωνία μέσω ντουντούκας με τις κρατούμενες. Τα ΜΑΤ εμφανώς εκνευρισμένα από την δυναμική παρουσία μας έκλεισαν τον δρόμο αρχικά , αλλά σταδιακά υποχώρησαν και κάτω από την πίεση μας οπισθοχώρησαν. Πραγματοποιήθηκε επισκεπτήριο εξ αποστάσεως (όπως έχει γίνει και αρκετές φορές από τότε που απαγορεύτηκαν τα επισκεπτήρια) με μετανάστες/στριες που συμμετείχαν στην πορεία να επικοινωνούν μέσω της ντουντούκας σε διάφορες γλώσσες με τις έγκλειστες, τις φωνές των από μέσα να δονούν την ατμόσφαιρα όπως και τα συνθήματα αλληλεγγύης και εναντίωσης στα κέντρα κράτησης και τους μπάτσους. Στο ανέβασμα της πορείας προς την Λ.Βουλιαγμένης οι πράσινη διμοιρία των μπάτσων χωρίς κανέναν προφανή λόγο ακολούθησε από πολύ κοντινή απόσταση την πορεία δημιουργώντας ένταση. Στη συνέχεια, και αφού γράφτηκαν συνθήματα στο μετρό Ελληνικού η πορεία επέστρεψε στην Πλ. Σουρμένων.
Η μάχη αυτή δεν τελειώνει σε μια πορεία όσο μαζική και αν είναι. Ο πόλεμος του κράτους στους μετανάστες και τις μετανάστριες είναι διαρκής και εντεινόμενος και αντίστοιχη πρέπει να είναι και η δική μας στάση. Όπως είδαμε την επόμενη κιόλας μέρα το κράτος απάντησε στην συντονισμένη πίεση μας, εκδικητικά και εκφοβιστικά. Μετέφερε και τις 26 μετανάστριες στην Π. Ράλλη υπό τη μορφή απαγωγής. Αν και βεβιασμένη, η κίνηση αυτή δείχνει ότι η στρατηγική του κράτους είναι να απομονώσει και να φοβίσει τις μετανάστριες γιατί γνωρίζει ότι κινήσεις σαν την χτεσινή χτίζουν σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ των μέσα και των έξω που μπορεί να οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες για αυτό καταστάσεις.
Συνεχίζουμε να στεκόμαστε δίπλα στις μετανάστριες, δυναμώνουμε τον αγώνα ενάντια στα κέντρα κράτησης μεταναστών/τριών, ακυρώνουμε στην πράξη τις μεταναστευτικές πολιτικές υποτίμησης και εξόντωσης των μεταναστων
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ 26 ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ
