Στήριξη της διαδήλωσης ενάντια στην πατριαρχική βία & για την υποστήριξη της επιζώσας | 12/7 – 19:00 – Κεντρ. Πλατ. Ηλιούπολης

Στηρίζουμε τη συγκέντρωση/διαδήλωση που καλείται την Δευτέρα 12/7 στην Ηλιούπολη στις 19:00 (Πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως) ως απάντηση στην αποκάλυψη της υπόθεσης κακοποίησης και βιασμού γυναίκας από τον πατέρα της και τον άνδρα (μπάτσο στο επάγγελμα) που την εξέδιδε καθώς και τα όσα ακολούθησαν με την προσπάθεια συσκότισης του περιστατικού από την αστυνομία και φίμωσης της επιζώσας από το να μιλήσει.

ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ – 2 ΜΕΤΡΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΠΑΤΣΟ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑ ΒΙΑΣΤΗ

[αναδημοσίευση] ΚΕΙΜΕΝΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ καταγγελιών βιασμού και σεξιστικών συμπεριφορών

Στηρίζουμε και αναδημοσιεύουμε το κείμενο υποστήριξης καταγγελιών από τον Συντονισμό Φεμινιστικών Ομάδων και Ατόμων

ΠΟΙΕΣ/Α/ΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ

Το παρόν κείμενο είναι προϊόν μιας διασυλλογικής φεμινιστικής συνέλευσης, η οποία σχηματίστηκε για την αντιμετώπιση μιας υπόθεσης πολλαπλών καταγγελιών έμφυλης βίας με πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά. Όλες/α/οι εμείς συμμετέχουμε στο φεμινιστικό κι ευρύτερα ανταγωνιστικό κίνημα, και έχουμε επιλέξει ως μέσο πάλης την οργάνωση απέναντι στις πολλαπλές καταπιέσεις που παράγουν εναντίον μας τα αλληλοδιαπλεκόμενα συστήματα εξουσίας (πατριαρχία, καπιταλισμός, ρατσισμός). Έχουμε συναντηθεί σε πολιτικές διαδικασίες, σε δράσεις, στον δρόμο και αναγνωρίζουμε πως η έμπρακτη αλληλεγγύη, η στήριξη και η αλληλοπροστασία οδηγούν τελικά στην ενδυνάμωση και ανήκουν στα πιο ουσιαστικά εργαλεία των φεμινισμών μας.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ

Τον Φεβρουάριο του 2021, ανέβηκαν σε φεμινιστικές ‒και μη‒ σελίδες τρεις καταγγελίες. Η πρώτη καταγγελία αφορούσε ομαδικό βιασμό, η δεύτερη απόπειρα βιασμού και η τρίτη αφορούσε άλλες παραβιαστικές/σεξιστικές συμπεριφορές. Μέχρι τώρα έχει γίνει γνωστό ότι συμμετείχαν ως κακοποιητές τα αδέλφια Γιάννης και Γιώργος Καφούρος*. Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί.

Οι δύο θύτες επέλεξαν να κινηθούν νομικά εναντίον των σελίδων που δημοσίευσαν τις καταγγελίες, με σκοπό να δημιουργήσουν ένα κλίμα φίμωσης και εκφοβισμού, και αυτό αποτελεί το πρωτοφανές της υπόθεσης. Πρώτη φορά ‒στη μέχρι τώρα κινηματική μας εμπειρία‒ είδαμε πολιτικά υποκείμενα του α/α χώρου που κατηγορούνται για κακοποιητικές συμπεριφορές να επιλέγουν τη νομική οδό. Η κίνηση αυτή των θυτών είναι εξαιρετικά επιθετική απέναντι όχι μόνο στις ιστοσελίδες, αλλά και στις ίδιες τις καταγγέλλουσες και το φεμινιστικό κίνημα συνολικά.

Με το ενδεχόμενο λοιπόν ενός μελλοντικού δικαστικού αγώνα, που όλες/α/οι γνωρίζουμε πόσο επίπονος, εχθρικός και οικονομικά δυσβάσταχτος μπορεί να είναι, οι καταγγελίες κατέβηκαν απ’ την πλειοψηφία των διαδικτυακών σελίδων (με εξαίρεση το indymedia). Επιπλέον, φίλοι και γνωστοί των θυτών έσπευσαν να τους υπερασπιστούν στον δημόσιο λόγο, επικαλούμενοι τον «καλό χαρακτήρα» τους. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο καλός τους φίλος, δάσκαλος και γνωστός αθλητής Ερμής Δημητρόπουλος, επίμονος υποκινητής της συγκάλυψης της υπόθεσης από την αρχή. Οι πρακτικές αυτές αναίρεσης και αμφισβήτησης των καταγγελιών συμβάλλουν στη συντήρηση του κακοποιητικού βιώματος, λειτουργώντας επανατραυματικά.

Την αναφορά των ονομάτων επιλέγουμε για λόγους πρόληψης, φροντίδας και αλληλεγγύης.

*Μόνο αυτοί οι δύο έχουν καταγγελθεί επώνυμα. Οι υπόλοιποι θύτες του ομαδικού βιασμού παραμένουν άγνωστοι.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ

Οι καταγγελίες πατριαρχικής βίας είναι ένα από τα πολλά μέσα πολιτικοποίησης των βιωμάτων, αντίστασης και προώθησης της ορατότητας των παραβιαστικών και κακοποιητικών συμπεριφορών που έχουμε δεχτεί και δεχόμαστε. Ο βιασμός και κάθε μορφή παραβίασης των σωμάτων μας οφείλονται στην πατριαρχική δόμηση της κοινωνίας και τη διάχυτη κουλτούρα του βιασμού, οι οποίες νομιμοποιούν με τους χειρότερους όρους το δικαίωμα άλλων στα σώματά μας. Η δόμηση αυτή είναι εμφανής και στην ίδια την αστική δικαιοσύνη, η οποία παρουσιάζεται ως ακριβοδίκαιη και ουδέτερη, ενώ φέρει ξεκάθαρα ταξικά, έμφυλα, θρησκευτικά και εθνικιστικά χαρακτηριστικά. Η εμπειρία μας και η ιστορική καταγραφή αποδεικνύουν πως πρόκειται για έναν θεσμό ο οποίος δεν επιτρέπει σε κάθε υποκείμενο που καταγγέλλει τον βιαστή του, σε εργάτριες/ες που καταγγέλλουν τα αφεντικά τους, στην/ον μετανάστρια/στη που έχει δεχτεί ρατσιστικές επιθέσεις και σε κάθε λοατκια+ άτομο που παλεύει ενάντια στην καθημερινή βία της ετεροκανονικότητας να δικαιωθούν.

Σ’ αυτό τον προνομιακό χώρο για ντόπιους θύτες λοιπόν, βρήκαν καταφύγιο και οι αδελφοί Καφούρου για να προετοιμάσουν το έδαφός της υπεράσπισής τους. Στη φαρέτρα των κακοποιητών που υπάρχουν στους πολιτικούς μας χώρους, αν και την επιλογή της νομικής οδού δεν την έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν, βλέπουμε συχνά μια σειρά άλλων επιθετικών πρακτικών, όπως τη συγκάλυψη από πολιτικά μορφώματα στα οποία συμμετέχουν, στην αναίρεση των λεγομένων του υποκειμένου, την απομόνωση, τον εκτοπισμό του, τη λεκτική και φυσική επίθεση στο υποστηρικτικό του περιβάλλον.

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Εμείς υποστηρίζουμε τις καταγγελίες ως ένα μέσο που προβάλλει και καθιστά σαφή την πολιτική διάσταση του βιώματος της καθεμιάς και του καθενός εντός της πατριαρχίας. Επιλέγουμε τη συλλογική αυτοπροστασία και αυτοάμυνα μέσω της φεμινιστικής συνεργασίας και οργάνωσης, ώστε να μην αφεθεί κανένα άτομο μόνο απέναντι σε εκφοβισμούς και νομικές πατέντες που λειτουργούν προς όφελος των κακοποιητών. Σημασία, άλλωστε, δεν έχει μόνο η συγκεκριμένη πράξη και τα πρόσωπα που την τελούν. Είναι πολλές οι στάσεις, συμπεριφορές και κουλτούρες που αναπαράγουν και συντηρούν την κακοποίηση και εν τέλει έρχονται να απαλλάξουν τους θύτες από τις ευθύνες τους.

Παράλληλα, δημιουργούμε σχέσεις ουσίας και προωθούμε την ενδυνάμωση για το καθένα και την καθεμιά, με όχημα τη φεμινιστική φροντίδα, τη συλλογική αυτομόρφωση και αλληλεγγύη, μέσα από πολύμορφους κοινωνικούς αγώνες. Σκοπός μας είναι να διεκδικήσουμε στην καθημερινή μας ζωή, στον δρόμο, στους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους που μας εμπεριέχουν να μη χωράνε οι κακοποιητές, αλλά εμείς, οι δικές μας ανάγκες, οι δικές μας επιθυμίες, οι δικοί μας φεμινισμοί.

Απαντάμε μαχητικά και στηρίζουμε όλα εκείνα τα υποκείμενα και τις συλλογικότητες που ενδέχεται να βρεθούν μπροστά σε μια νομική όχληση, επειδή δίνουν χώρο και φωνή στα σώματα που δέχονται την πατριαρχική βία. Καλούμε φεμινιστικές ομάδες να αναδημοσιεύσουν το παρόν κείμενο με τις επισυναπτόμενες καταγγελίες, γιατί θεωρούμε πολιτική θέση να υπάρχουν πρωτογενώς οι καταγγελίες που περιέχουν τα ονόματα των κακοποιητών και των υποστηρικτών τους. Επιπρόσθετα, καλούμε όλες τις ομάδες του ανταγωνιστικού κινήματος να αναλάβουν την ευθύνη για αποκλεισμό των Γιάννη και Γιώργου Καφούρου από οποιαδήποτε μελλοντική πολιτική διαδικασία ή χώρο.

Αν τολμήσουν οι συγκεκριμένοι ή άλλοι θύτες να επιτεθούν ξανά με οποιονδήποτε τρόπο στα σώματά μας, στα υποκείμενα που καταγγέλλουν ή στα άτομα που τα στηρίζουν, θα βρουν σύσσωμο το φεμινιστικό κίνημα απέναντί τους.

 

ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΤΕΣ

ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΒΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΝ

ΟΙ ΒΙΑΣΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΑΤΣΑ ΕΙΔΙΚΗ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΙ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΑ, ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΜΕ Η ΜΙΑ ΤΟ ΑΛΛΟ

 

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ (trigger warning : βιασμός, κακοποίητική /σεξιστική συμπεριφορά)

1 https://athens.indymedia.org/post/1610155/

2 https://athens.indymedia.org/post/1610468/

 

ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ

Συνέλευση Ενάντια στην Πατριαρχική Βία / Bra-stards / Women’s Collective 619 / Ιέρειες του Αίσχους / Atropa Belladonna / Antifa Sisterhood / Sabbat / Maleficia / Iterimpia / Λίλιθ / Ομάδα Πύραυλος / Waves / Κοροκογιόνες / Πετρολέζα / + Συντρόφισσες-α

Νίκη στον αγώνα του απεργού πείνας Δ. Κουφοντίνα [πανό-συνθήματα]

Αναρτήσαμε πανό και γράψαμε συνθήματα σε κεντρικά σημεία των περιοχών μας για τον Δ. Κουφοντίνα, απεργό πείνας από 8/1

ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

parekura.espivblogs.net | parekura@espiv.net

μάρτιος 2021

Παρέμβαση για την 6 Δεκέμβρη σε Αργυρούπολη/Γλυφάδα/Ελληνικό

Κυριακή 6/12/2020 – Το κέντρο της Αθήνας ήταν για άλλη μια μέρα φρούριο. Αυτή τη μέρα πολύ περισσότερο από τις προηγούμενες. Κλειστοί σταθμοί μετρό, άδειοι δρόμοι, αστυνομία σε κάθε γωνία, απαγόρευση κυκλοφορίας. Με τα  πεπραγμένα του, το κράτος ξεπέρασε ακόμα και τα δικά του προσχήματα περί προστασίας της δημόσιας υγείας. Δήλωσε με κάθε τρόπο ότι αφενός δεν πρέπει επ’ ουδενί να σπάσει η κοινωνική σιωπή, να αναδειχτούν οι ευθύνες του, να διαρρηχθεί ο κρατικός μονόλογος της διασποράς φόβου, της γενικευμένης επιτήρησης και της επιβολής προστίμων. Αφετέρου όπως και στις 17 Νοέμβρη αποτύπωσε τον τρόπο που θα διαχειρίζεται τις ανεπιθύμητες εκφάνσεις της κοινωνικής δυσαρέσκειας ακόμα και όταν σημάνει τη λήξη της λεγόμενης υγειονομικής κρίσης. Με ολοκληρωτικό έλεγχο και μπόλικη καταστολή.

12 χρόνια πριν οι ειδικοί φρουροί Κορκονέας και Σαραλιώτης δολοφονούσαν εν ψυχρώ τον 16χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. 12 χρόνια πριν οι εξεγερμένοι/ες σταμάτησαν τον χρόνο και κατέλαβαν την καρδιά της μητρόπολης και κάθε συνοικίας ανά την επικράτεια. Οι μνήμες ζωντανεύουν λίγο παραπάνω τέτοιες μέρες και τροφοδοτούν ανατρεπτικές σκέψεις και απελευθερωτικές επιθυμίες.

Εν μέσω κλίματος απαγορεύσεων, όπως έγινε από κόσμο του αγώνα τόσο στο κέντρο όσο και σε άλλες περιοχές, αποφασίσαμε να παρέμβουμε στις γειτονιές μας (Ελληνικό-Αργυρούπολη-Γλυφάδα) με συνθήματα στους τοίχους και τρικάκια για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, τις εξεγέρσεις και την κρατική διαχείριση της πανδημίας.

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΕΓΧΟΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ & ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ-ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΟΛΩΝ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ

ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ, ΘΑ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠ’ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

ΤΑ ΟΠΛΑ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ – Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 08, ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

αναρχική συλλογικότητα parekura
parekura.espivblogs.net | parekura@espiv.net

Ούτε με τα σύνορα, ούτε με τους στρατούς,ούτε με τα πετρέλαιά τους | Συγκέντρωση-Μικροφωνική, Σαβ. 7/11, Μοναστηράκι

Λόγω των νέων απαγορευτικών μέτρων, κρίθηκε από τη συνέλευση των συλλογικοτήτων πως η καλεσμένη μικροφωνική στην πλατεία Μοναστηρακίου στις 7/11 πρέπει να αναβληθεί, γιατί σε μια έρημη σχεδόν πλατεία και σε άδειους δρόμους δεν θα είχε κανένα νόημα. Εκείνη την μέρα και τις επόμενες θα είμαστε στο δρόμο για δράσεις αντιπληροφόρησης, ενάντια στα σύνορα και τους στρατούς, σπάζοντας τις απαγορεύσεις και τον φόβο.

Η αφίσα και το κείμενο του καλέσματος:

Ούτε με τα σύνορα, ούτε με τους στρατούς,ούτε με τα πετρέλαιά τους

Τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε την προσπάθεια του ελληνικού και του τουρκικού κράτους να προωθήσουν τα πολιτικοοικονομικά τους συμφέροντα στην περιοχή της Αν. Μεσογείου, ανταγωνιζόμενα για τις υφαλοκρηπίδες και τη μεγιστοποίηση της επιφάνειας των ΑΟΖ. Στο πλαίσιο της κλιμακούμενης στρατιωτικής/διπλωματικής έντασης μεταξύ τους, αμφότερα στοχεύουν στην τόνωση της εσωτερικής εθνικής ομοψυχίας και τη συσπείρωση του συνόλου της κοινωνίας γύρω από αυτά. Όλες οι καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις, δεξιές κι αριστερές, διαγκωνίζονται για τα πρωτεία του πατριωτισμού και μας καλούν σε ετοιμότητα για την υπεράσπιση των «συμφερόντων του έθνους».

Τα «συμφέροντα του έθνους» επικεντρώνονται αυτή τη φορά στην εξασφάλιση πρόσβασης των δυο κρατών στα υποθαλάσσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Πέρα όμως από αυτό, ο ανταγωνισμός για τις ΑΟΖ αντανακλά την προσπάθεια ενίσχυσης της γεωστρατηγικής θέσης των δύο κρατών στον παγκόσμιο χάρτη, και την ταυτόχρονη προσπάθεια πλήρους καθυπόταξης των υπηκόων τους μέσω ιδεολογημάτων περί «εθνικού συμφέροντος». Στο ανταγωνισμό μεταξύ των δυο κρατών, τα μόνα συμφέροντα που εξυπηρετούνται είναι αυτά των βιομηχανιών όπλων (που ξεκινούν νέες πωλήσεις), των πετρελαϊκών (που αναμένουν νέες πηγές άντλησης κέρδους) και των μπλοκ των κρατών (που αναμένουν τα αντίστοιχα πολιτικά-γεωστρατηγικά οφέλη). Επιπλέον, με τις εξορύξεις που σχεδιάζονται, η Γη, ήδη επιβαρυμένη από την βάρβαρη καπιταλιστική δραστηριότητα, δέχεται ένα ακόμη πλήγμα, μετατρεπόμενη ολοένα και περισσότερο σε ένα συνεχές και ατελείωτο βιομηχανικό τοπίο, αφιλόξενο για κάθε ζωντανό οργανισμό.

Η πραγματικότητα αυτή αποσιωπάται ή εξωραΐζεται, δημιουργώντας ψευδείς ελπίδες στο εσωτερικό ακροατήριο της κάθε κρατικής οντότητας ότι αυτός ο υποθαλάσσιος «πλούτος» θα παραγάγει επιτέλους συνθήκες οικονομικής ευμάρειας που θα ωφελήσουν το σύνολό της κοινωνίας. Πρόκειται βέβαια για μια φτηνή -όσο και αβέβαιη εν τέλει- δωροδοκία («πάρε λίγα ψίχουλα για να καταπιείς με όρεξη τα τοξικά») στα καταπιεσμένα κι εκμεταλλευόμενα κοινωνικά κομμάτια στο ελληνικό, κυπριακό και το τουρκικό κράτος που δε θα δουν δεκάρα από τα κέρδη των πετρελαίων και που, αν δεν κληθούν να τροφοδοτήσουν με το αίμα τους την βάρβαρη μιλιταριστική κρεατομηχανή, θα δουν το επίπεδο διαβίωσής τους να καταβαραθρώνεται, τα εργασιακά δικαιώματά τους να εξανεμίζονται, την επιτήρηση και την καταστολή να γιγαντώνονται, τη λεηλασία της Γης να εντείνεται. Όλα αυτά δηλαδή που κάθε φορά σε ανάλογες περιπτώσεις προάγονται ως καίριες και αναγκαίες υποχωρήσεις μπροστά στο συμφέρον της πατρίδας.

Κάθε κράτος είναι επιθετικό, καθώς αναζητά την επέκταση και το βάθεμα της κυριαρχίας και της επιρροής του· κάθε κράτος είναι ή θέλει να δείχνει ετοιμοπόλεμο, καθώς χρησιμοποιεί τη στρατιωτική του ισχύ ως διαπραγματευτικό όπλο. Το ζήτημα κυριαρχίας των υφαλοκρηπίδων δεν θα λυθεί μόνο (ούτε καν κυρίως) με νομικούς όρους, αλλά με παιχνίδια διπλωματίας και στρατιωτικής υπεροχής· γι’ αυτό, τα δυο κράτη προσπαθούν να εξασφαλίσουν την εθνική ενότητα και συναίνεση στο εσωτερικό τους, προωθώντας κυρίως το μίσος για τους «απέναντι». Σε αντίθεση με τα προωθούμενα από τα δυο κράτη αφηγήματα, σύμφωνα με τα οποία το καθένα, παράλληλα με την προβολή της ισχύος του, διεκδικεί για τον εαυτό του το ρόλο του αμυνόμενου (το ελληνικό αμύνεται ενάντια στον «προαιώνιο εχθρό», το τουρκικό αμύνεται ενάντια στον δυτικό επεκτατισμό), αναγνωρίζουμε τη, φύσει και θέσει, επιθετική στάση αμφότερων. Το αφήγημα του ελληνικού κράτους προσπαθεί να μας πείσει ότι «η ελλάδα είναι μια ειρηνική χώρα» που πάντοτε βρίσκεται σε άμυνα απέναντι σε ξένες δυνάμεις. Η αλήθεια είναι ότι αποτελεί μια ισχυρή οικονομική και στρατιωτική δύναμη στα Βαλκάνια (ελληνικές επιχειρήσεις σε διάφορες χώρες, φύλαξη εναέριων συνόρων βόρειας μακεδονίας κ.λπ.), έχει επιχειρήσει σημαντικές κατακτητικές εκστρατείες στο παρελθόν, έχει συμμετάσχει σε πολέμους-σταυροφορίες νατοϊκής έμπνευσης σε διάφορες περιοχές του πλανήτη (ιράκ, αφγανισταν, λιβύη κ.ά.), ενώ στο παρόν επιδιώκει, μέσω των συμμαχιών της με Κύπρο, Ισραήλ και Αίγυπτο, να αποτελέσει τον κύριο παίκτη στην Αν. Μεσόγειο. Το δημοκρατικό καθεστώς στην Ελλάδα και η ορθόδοξη χριστιανική πίστη προβάλλονται ως τα όπλα που δίνουν στο κράτος «ανθρώπινο χαρακτήρα, πολιτισμό, ελευθερία» σε αντίθεση με το συχνά ονομαζόμενο «φασιστικό κράτος» της τουρκίας και τον «φονταμενταλισμό» της ισλαμικής πίστης, καθώς το διάχυτο αντιτουρκικό αίσθημα αποτελεί δομικό στοιχείο του ελληνικού έθνους-κράτους ήδη από τη δημιουργία του. Το τούρκικο κράτος με τη σειρά του προσπαθεί να προωθήσει στο εσωτερικό του το αφήγημα ότι αποτελεί θύμα «του επεκτατισμού της Δύσης». Στην πραγματικότητα, διεκδικεί κι αυτό την κυριαρχία στο Αιγαίο και την νοτιοανατολική μεσόγειο, θέλοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μερίδιο από τις ΑΟΖ. Παράλληλα, προκειμένου να ισχυροποιήσει την θέση του στην περιοχή, διεξάγει πόλεμο στη Συρία, στηρίζει πολέμους στην ευρύτερη περιοχή, προσπαθεί να συντρίψει τις κουρδικές κοινότητες, επιτίθεται σε κάθε φωνή αντίδρασης στο εσωτερικό του, αναβαθμίζει τον πολεμικό του εξοπλισμό κ.λπ.

Ο πόλεμος δεν αποτελεί ποτέ ένα μεμονωμένο γεγονός ένοπλης σύρραξης μεταξύ κρατών. Η πολεμική προετοιμασία είναι διαρκής και αποτελεί μια διαδικασία σύμφυτη με το κράτος. Ο πόλεμος μαίνεται διαρκώς, και το μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης προωθεί τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου και του κράτους είτε με είτε χωρίς ένοπλες συρράξεις. Αυτό το καθεστώς θεμελιώνεται στην αγάπη για το έθνος-κράτος, τις μιλιταριστικές αξίες, τη στράτευση, τις παρελάσεις, την κατασκευή της εθνικής ενότητας. Η εθνική ενότητα αποκρύπτει την ταξική διαίρεση και ταυτόχρονα ενισχύει τους έμφυλους και φυλετικούς διαχωρισμούς. Στο ελληνικό κράτος βλέπουμε αυτή τη διαδικασία να εντείνεται ξανά τα τελευταία χρόνια και να διαμορφώνει ισχυρές κοινωνικές συμμαχίες και νομιμοποίηση. Ο λόγος του κράτους αναδιαρθρώνεται, διαμορφώνει μέτωπα πειθαρχίας στο εσωτερικό του στη βάση του κοινού εθνικού συμφέροντος και του φόβου. Το κοινωνικό σώμα εκπαιδεύεται στον πολεμικό λόγο, ο οποίος πλαισιώνεται κι ενισχύεται από διάφορους «ειδήμονες» περί διεθνών σχέσεων και λοιπούς ακαδημαϊκούς.

Ο πολεμικός λόγος και η κοινωνική του διεισδυτικότητα επιτρέπει στο κράτος τη στρατιωτικοποιημένη διαχείριση μιας σειράς ζητημάτων. Κομβικό γεγονός σε αυτή την κατεύθυνση θεωρούμε τη στρατιωτικοποίηση της διαχείρισης του μεταναστευτικού, αρχικά στον Έβρο, την περασμένη άνοιξη. Είδαμε μετανάστ(ρι)ες να χρησιμοποιούνται εργαλειακά από το τουρκικό κράτος (κάτι που έχει κάνει κατά κόρον και το ελληνικό σε άλλες περιστάσεις) και να μεταφέρονται, ακόμα και με την απειλή όπλων, στα σύνορα του Έβρου, με παράλληλες υποσχέσεις για ασφαλή διάβαση των συνόρων. Εκεί τους περίμενε ένα στρατιωτικοαστυνομικό σύμπλεγμα (στρατός, ΜΑΤ, συνοριοφύλακες, παραστρατιωτικοί), το οποίο, επίσης με την απειλή όπλων, τρομοκρατώντας και δολοφονώντας δύο τουλάχιστον άτομα, απέτρεψε την είσοδό τους. Με βάση τον διαχωρισμό της μετανάστριας από τον πρόσφυγα, με βάση την παρουσίασή τους από το κράτος ως «ασύμμετρη απειλή», ως ένα περίπου πολεμικό επεισόδιο στον διακρατικό ανταγωνισμό ελλάδας-τουρκίας, ο στρατός εμφανίστηκε ως προστάτης της «καθαρότητας του έθνους» (από κοινού με ένοπλους φασίστες, πατριώτες και μπάτσους), ως τοποτηρητής της νομιμότητας και ως πάροχος ανθρωπιστικής βοήθειας (και σφαιρών) στους κατατρεγμένους ανθρώπους που φτάνουν στα σύνορα του ελληνικού έθνους-κράτους. Μερικούς μήνες αργότερα, οι δολοφονικές επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο συνεχίζονται με νέα ένταση, ενώ χαρακτηριστική είναι η περιχαράκωση, επιτήρηση και καταστολή των μεταναστ(ρι)ών στα camps από στρατό και μπάτσους, όπως το πρόσφατο παράδειγμα της Μόριας-2 στο Καρά Τεπέ.

Ο στρατός παρουσιάζεται ως ένας χρήσιμος, αναγκαίος, κομβικός θεσμός. Εκτός από σωτήρας και προστάτης απέναντι σε κάθε λογής εξωτερικό ή εσωτερικό εχθρό, προωθείται από την κρατική προπαγάνδα ως ένας θεσμός επίλυσης κοινωνικών ζητημάτων, παρεμβαίνει ολοένα και πιο ανοιχτά, εκτός από το μεταναστευτικό, στη διαχείριση καταστροφών και σε δημόσια έργα, τόσο επί δεξιάς όσο και επί αριστερής διακυβέρνησης. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρείται να κανονικοποιηθεί ο ρόλος του και να διαχυθούν οι αξίες και η ιδεολογία του (ιεραρχία, πατριαρχία, τυφλή υπακοή, έμφυλοι διαχωρισμοί) στο κοινωνικό σώμα. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και ο περαιτέρω προσανατολισμός της εκπαίδευσης στην παραγωγή ειδικευμένων/ πειθαρχημένων ελληνόφρονων υπηκόων (αύξηση των ωρών διδασκαλίας των θρησκευτικών και κατάργηση άλλων μη τεχνικών μαθημάτων), καθώς και η εκμετάλλευση φοιτητών κι ερευνητριών ως εργαζόμενων στη διεξαγωγή ερευνών για το σύμπλεγμα αστυνομίας/στρατού (ερευνών χρηματοδοτούμενων από οργανισμούς τύπου Frontex, υπουργεία και αστυνομίες, ελληνικές και μη). Μέσω αυτής της διαδικασίας στρατιωτικοποίησης, η οποία εκβάλλει σε διάφορες πτυχές του κοινωνικού, επιχειρείται η ένωση των από τα κάτω υπό την ταμπέλα του έθνους και του κράτους, αλλά και γύρω από το μίσος σε αυτόν/ή που έτυχε να γεννηθεί από την άλλη πλευρά των συνόρων.

Αντίστοιχα στρατιωτικοποιημένη είναι και η κρατική διαχείριση της COVID-19 (όχι μόνο στην ελλάδα βέβαια, το μοντέλο αυτό συνιστά παγκόσμια συνταγή). Ο ιός αντιμετωπίζεται από το κράτος όχι μόνο με υγειονομικά μέσα αλλά ως άλλος ένας εθνικός εχθρός, ο οποίος αποκρούεται με αντίστοιχα εθνικά-στρατιωτικά μέσα (απαγόρευση κυκλοφορίας και συγκεντρώσεων, εγκλεισμός, αστυνόμευση, μαζική επιβολή «σωστής υγειονομικής συμπεριφοράς» κ.λπ.). Κάνοντας την κρίση ευκαιρία, το κράτος χρησιμοποιεί την COVID-19 για την ενίσχυση της εθνικής ομοιογένειας (με περεταίρω επιθέσεις σε μειονότητες, κλειστά κέντρα κράτησης, lockdown σε καταυλισμούς Ρομά, επέκταση της καραντίνας στην ευρύτερη περιοχή κατοικίας της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη κ.λπ.), και για την εδραίωση μιας νέας στρατιωτικοποιημένης κανονικότητας. Σε μια συνθήκη συστηματικής και σκόπιμης υποβάθμισης των στοιχειωδών υποδομών περίθαλψης τα τελευταία χρόνια, σήμερα, εν μέσω μιας κατάστασης ιδιαίτερα αυξημένων ιατροφαρμακευτικών αναγκών, το κράτος επιλέγει να ισχυροποιήσει υλικά και κοινωνικά τον πιο βίαιο μηχανισμό του (νέες προσλήψεις στο στρατό και στρατιωτικός εξοπλισμός, υποχρεωτική στράτευση στα 18, αύξηση της στρατιωτικής θητείας).

Μπροστά στην προοπτική ελληνοτουρκικού πολέμου (αλλά και κάθε διακρατικού πολέμου) δεν υπάρχει κάποια πλευρά που να είναι δίκαιη, αμυνόμενη, θύμα και που πρέπει να υπερασπιστούμε. Δεν υπάρχει τίποτα που να ενώνει τους εκμεταλλευτές και καταπιεστές, οποιαδήποτε και αν είναι η εθνότητά τους, με τα καταπιεζόμενα κι εκμεταλλευόμενα υποκείμενα, ώστε να πολεμήσουν μαζί τους. Τόσο ο δεξιός όσο και ο αριστερός εθνικισμός/πατριωτισμός προσπαθούν διαχρονικά να μας πείσουν πως τα ιδιωτικά συμφέροντα των κυρίαρχων είναι «εθνικά» συμφέροντα, και πως πρέπει να ενωθούμε πλούσιες και φτωχές, ισχυροί και ανίσχυροι, για να υπερασπιστούμε οι φτωχές τα κέρδη των πλουσίων, οι ανίσχυροι την εξουσία των ισχυρών. Στη διαρκή προσπάθεια του κράτους και των ΜΜΕ να μας τρομοκρατήσουν, προβάλλοντας διαρκώς εξωτερικούς εχθρούς (τούρκους, αλβανούς, μακεδόνες, γερμανούς, αμερικάνους) και την απειλή ενός πολέμου, απαντάμε ότι δεν πρόκειται να συνταχθούμε με τον εθνικό κορμό, το κράτος και το κεφάλαιο ούτε σε καιρό «ειρήνης» ούτε σε καιρό πολέμου.

Αγωνιζόμαστε και σε περίοδο «ειρήνης» και στην περίπτωση πολέμου ενάντια σε κάθε κράτος, απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης, χωρίς καμία υποταγή στην εθνική ενότητα. Προχωράμε σε αρνήσεις στράτευσης, συγκρουόμαστε με τον στρατό και την πολεμική βιομηχανία. Σαμποτάρουμε την προετοιμασία και τη διεξαγωγή του εθνικού πολέμου. Αρνούμαστε να αλληλοσκοτωθούμε για τα συμφέροντα των αφεντικών και την δόξα της πατρίδας. Δεν πολεμάμε, αγωνιζόμαστε. Συνεχίζουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, ενάντια σε κάθε κράτος, κάθε θρησκεία, το κεφάλαιο, την πατριαρχία, το μιλιταρισμό, τη λεηλασία της Γης, ενάντια σε κάθε σχέση εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Στήνουμε δίκτυα αλληλεγγύης με τους/ις αγωνιζόμενους/ες στην απέναντι πλευρά των συνόρων. Γιατί ο δικός μας αγώνας είναι αυτός για την κοινωνική επανάσταση. Ο διαρκής καθημερινός αγώνας που ανοίγει το δρόμο προς την αναρχία.

Ούτε μεγάλες ιδέες, ούτε γεωτρήσεις, ούτε σύνορα.

Το Αιγαίο συνεχίζει να ανήκει στα ψάρια του.

Σύγκρουση με το έθνος-κράτος και τον πόλεμο

Αναρχικές-αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες και καταλήψεις

Σχετικά με τον ρατσιστικό οχετό του αντιδημάρχου Ξηνταβελώνη

Με συνθήματα σε κεντρικά σημεία των γειτονιών μας υπενθυμίσαμε στους κατοίκους της Αργυρούπολης και του Ελληνικού τι είδους (μισ-)άνθρωποι βρίσκονται με την ανοχή ή και την ψήφο τους σε θέσεις εξουσίας στον δήμο.  Αφορμή στάθηκε η πρόσφατη εμετική ανάρτηση του Αντιδημάρχου Ξηνταβελώνη σχετικά με την πυρκαγιά που κατέστρεψε την κόλαση του στρατοπέδου συγκέντρωσης μεταναστών στη Μόρια και την επακόλουθη εξέγερση των έγκλειστων.

Ο Αντιδήμαρχος Διοικητικών και Οικονομικών Υπηρεσιών, Διαφάνειας και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Πέτρος Ξηνταβελώνης, εξέχον στέλεχος της παράταξης Κωνσταντάτου, μετά την πυρκαγιά στο στρατόπεδο φυλάκισης μεταναστών στη Μόρια αναδημοσίευσε μια άκρως ρατσιστική και σεξιστική ανάρτηση στο facebook. Στόχος ήταν οι χιλιάδες κατατρεγμένοι/ες, έγκλειστοι/ες σε στρατόπεδα-φυλακές, έρμαια των κρατικών πολιτικών εξόντωσης και των φασιστικών συμμοριών.

Η αναδημοσίευση του ρατσιστάκου Ξηνταβελώνη ακόμη και αν κατέβηκε από τα κοινωνικά δίκτυα μετά από λίγες ώρες, δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κωνσταντάτος και τα πρωτοπαλίκαρα του βγάζουν το υποτιθέμενο προσωπείο του «άριστου» και «εργατικού αντιπροσώπου του λαού» για να φορέσουν αυτό του ρατσιστή, του εθνικιστή και του μισάνθρωπου. Η δημιουργία ρατσιστικών επιτροπών κατοίκων και οι άθλιες δηλώσεις του δημάρχου ενάντια στους πρόσφυγες στο πρώην αεροδρόμιο ελληνικού, η κάλυψη του δημαρχείου κάθε χρονιά με υπερμεγέθη ελληνική σημαία στις εθνικές γιορτές, η επίσημη συμμετοχή της διοίκησης του δήμου στα εθνικιστικά συλλαλητήρια και φυσικά η ανοιχτή συνεργασία του δημού με ένστολους παρακρατικούς (+η συμμετοχή αυτών στη μαθητική παρέλαση τον 10/2018) είναι μόνο μερικά highlights.

Όπως έχουμε πει και παλιότερα το αν το κάνουν αυτό επειδή όντως είναι φασίστες ή επειδή θέλουν να ικανοποιήσουν τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους τους δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα. Πιθανότατα ισχύουν και τα δύο. Το σημαντικό είναι ότι σκουπίδια σαν τον Ξηνταβελώνη, εκμεταλλευόμενοι τη θέση που έχουν και το ευνοϊκό για την αντιμεταναστευτική ρητορική κλίμα που κυριαρχεί το τελευταίο διάστημα στον δημόσιο λόγο βρίσκουν την άνεση και κανιβαλίζουν, προωθώντας εκ νέου τον ακροδεξιό λόγο. Αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο που έχουν τέτοιες κινήσεις να κάνουν την τοπική κοινωνία  να  συνηθίζει την μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό και να στρέφουν τους ντόπιους εναντίον των κατατρεγμένων αυτού του κόσμου. Ξέρουμε καλά την παράταξη Κωνσταντάτου και τις θέσεις της. Γνωρίζουμε καλά ότι στηρίζονται πάνω στην κεντρική πολιτική γραμμή της κυβέρνησής τους και την ακολουθούν τυφλά. Για αυτό το ΛΙΓΟΤΕΡΟ που απαιτούμε από το σκουπίδι που ονομάζεται Ξηνταβελώνης είναι να κρατήσει τον ρατσιστικό οχετό στο στόμα του και να μην τον εκφράζει δημόσια.

Κάθε ένας και κάθε μία από εμάς ξέρει ότι το πρόβλημα δεν είναι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες/στριες, οι κατατρεγμένοι/ες από τους τόπους τους, οι φυλακισμένοι/ες χωρίς καμιά αιτία, οι εκμεταλλευόμενοι/ες χωρίς χαρτιά. Το πρόβλημα είναι το κράτος και οι πολιτικές του. Το πρόβλημα είναι οι δολοφονίες και οι πνιγμοί. Το πρόβλημα είναι η αντιμεταναστευτική πολιτική. Το πρόβλημα είναι ρατσιστές, οι κανίβαλοι και οι Ξηνταβελώνηδες αυτού του κόσμου.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΟΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ & ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΘΡΕΦΕΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟ, ΦΑΣΙΣΜΟ, ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ.

 

αναρχική συλλογικότητα parekura | parekura.espivblogs.net

10/2020

Αλληλεγγύη στις μαθητικές καταλήψεις

Την Πέμπτη 1/10 μέρα που οι καταληψίες μαθητές και μαθήτριες βρίσκονταν στον δρόμο ενάντια στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς αψηφώντας τις απειλές κυβερνητικών στελεχών, την μηντιακή λασπολογία και τις επιθέσεις αντιδραστικών γονιών και μπάτσων  εκφράσαμε την αλληλεγγύη μας στον αγώνα αυτό με τρικάκια και αφίσες σε σχολεία Αργυρούπολης, του Ελληνικού, της Άνω Γλυφάδας και του Αλίμου.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

μπογδάνοι, μπάτσοι,”αγανακτισμένοι” γονείς κάτω τα ξερά σας από τους μαθητές και τις μαθήτριες

Ενάντια σε ένα σύστημα… που υποχρηματοδοτεί την εκπαίδευση και την υγεία ενώ δίνει λεφτά για στρατό και όπλα, που στοιβάζει 25 μαθητές σε μία αίθουσα ενώ θεωρεί ότι 10 άτομα σε μία πλατεία είναι δημόσιος κίνδυνος, που δεν προσλαμβάνει επαρκές εκπαιδευτικό προσωπικό αλλά προσλαμβάνει μπάτσους και παίζει την ζωή μας κορώνα-γράμματα

ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΑΘΗΜΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

αναρχική συλλογικότητα parekura | parekura.espivblogs.net | parekura@espiv.net

Οκτώβριος 2020

Ανάρτηση πανό στην Αργυρούπολη για την εκκένωση της κατάληψης Φ99

Αναρτήσαμε πανό στην Αργυρούπολη με αφορμή την εκκένωση της Φιλολάου 99 την Παρασκευή 26/9
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΕΙΝΑΙ ΤΟ AIRBNB, ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ, ΟΙ ΕΞΩΣΕΙΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΦΙΛΟΛΑΟΥ 99
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ Φ99 – Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Την Παρασκευή 26/9 το κράτος εκκένωσε την κατάληψη Φιλολάου 99 στο Παγκράτι. Το κτίριο ρήμαζε για 24 χρόνια ως το 2016. Τότε, σύντροφοι/συντρόφισσες από τις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας κατέλαβαν το κτίριο. Με πολύ κόπο καθαρίστηκε, επισκευάστηκε και αναγεννήθηκε ως απελευθερωμένος και κοινωνικά χρήσιμος χώρος. Μεταμορφώθηκε σε ένα ακόμα κύτταρο πολιτικοποίησης φιλοξενώντας συλλογικότητες, ανοιχτές συνελεύσεις και εκδηλώσεις.

Από τότε στέκεται ως ανάχωμα στην φασιστική παρουσία στη γειτονιά. Αποτελεί εργαστήρι πυροδότησης κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Λειτουργεί ως τόπος αυτοοργάνωσης, δημιουργίας και συνάντησης μακριά από τις σχέσεις της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και του εμπορεύματος. Mια κεραία εκπομπής αντιεξουσιαστικών και απελευθερωτικών προταγμάτων στην καρδιά της μητρόπολης. Η Κοινότητα που με τον καιρό σχηματίστηκε έδρασε και την περίοδο της καραντίνας κρατώντας την κατάληψη ανοιχτή, δημιουργώντας ένα σημείο κοινωνικών συναντήσεων και πολιτιστικών εκδηλώσεων στην κοινωνική έρημο που προσπάθησε το κράτος να επιβάλει και προώθησε την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη στους πληττόμενους της πανδημίας με έμπρακτο τρόπο.

Το κτίριο ήταν ιδιωτικό χωρίς ιδιοκτήτη. Ξαφνικά, το 2019 έκανε την εμφάνιση του ένας άνθρωπος και διεκδίκησε το κτίριο. Τώρα, 1 χρόνο μετά ο ίδιος άνθρωπος βρίσκει ευκαιρία, μέσω της κατασταλτικής στρατηγικής του κράτους να πάρει το κτίριο στα χέρια του. Το πιο ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι ο φερόμενος ως ιδιοκτήτης (Β. Παναγιωταράς) μαζί με τον δικηγόρο του (Χ. Μιχάλης) έχουν παρουσιάσει μια πλαστή διαθήκη με την οποία νομίζουν ότι μπορούν να “κάνουν τη δουλειά τους” και να πλουτίσουν από το ξεπούλημα και γκρέμισμα του.

Ο σχεδιασμός του κράτους είναι πλέον σαφής. Με μια συντονισμένη επίθεση προσπαθεί να απονεκρώσει και να εγκλωβίσει κάθε ζωντανή, ακηδεμόνευτη και ριζοσπαστική κίνηση. Οι δομές, τα μέσα ακόμα και οι ιδέες που γίνονται εμπόδια στους σχεδιασμούς της κυριαρχίας για την περαιτέρω υποτίμηση και εκπειθάρχιση των εκμεταλλευόμενων βάλλονται με κάθε τρόπο. Με νέους νόμους, περισσότερη καταστολή, λασπολογία από τα ΜΜΕ, ενίσχυση του φασισμού. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης λόγω της πανδημίας ευνοεί την επίθεση αυτή αφού κάθε κρατική προσταγή δικαιολογείται και ενσωματώνεται στο κοινωνικό σώμα με μεγαλύτερη ευκολία. Η τήρηση μιας διαρκούς αίσθησης κινδύνου από εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς διασφαλίζει ότι οι πάσης φύσεως εθνικές αναγκαιότητες θα φιμώνουν όλες τις φωνές αντίδρασης. Οι νομοθεσίες εναντίον του συνδικαλισμού και των διαδηλώσεων, κατασταλτικός σχεδιασμός στο κέντρο της Αθήνας και ειδικά στα Εξάρχεια (ασφυκτική αστυνομική παρουσία, αστυνομικές βιαιότητες, κλείσιμο Πολυτεχνείου, εκτοπισμός μεταναστ[ρι]ών) που προηγείται της ανάπτυξης/ανάπλασης, το σχέδιο εκκένωσης όλων των κατειλημμένων χώρων, η ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας και η ανακήρυξη της αστυνομίας ως κύριου θεματοφύλακα της δημόσιας ζωής και η ολοκληρωτική εδραίωση της κατάστασης εξαίρεσης για τους μετανάστες αποτελούν όλα κομμάτια της κατασταλτικής στρατηγικής του κράτους.

Το κλίμα που χτίζεται είναι ασφυκτικό αλλά δεν υποτασσόμαστε, δεν σιωπούμε. Οι καταλήψεις των μαθητών/τριών, οι εξεγέρσεις των μεταναστών/στριών, οι αντιστάσεις των εργαζομένων, οι αντιδράσεις κατοίκων ενάντια στη καταστροφή των τόπων τους δείχνουν ότι τίποτα δεν τελειώνει, όλα συνεχίζονται. Συντονιζόμαστε με τους αγώνες τους, υπερασπιζόμαστε τους χώρους και τα μέσα του αγώνα, αναπνέουμε στους δρόμους. Ούτε βήμα πίσω.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ

Αναρχική συλλογικότητα parekura
parekura.espivblogs.net | parekura@espiv.net
Οκτώβριος 2020
update: 2 μέρες μετά την ανάρτηση του πανό η κάμερα κάποιου περαστικού συνέλαβε μπάτσους της ομάδας ΔΙΑΣ να “κάνουν το καθήκον τους” επαληθεύοντας μας σχετικά με το ποιος είναι το πραγματικό πρόβλημα της πόλης!