νοσταλγοί του δόγματος τάξη και ασφάλεια και φασισταριά όλων των ειδών ουρλιάζουν σε κάθε ευκαιρία “ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται” και “δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο”.
διάφοροι ανιστόρητοι ξεφτίλες επισημαίνουν ότι φτιάχτηκαν δρόμοι, δεν υπήρχε χρέος και ότι κοιμόντουσαν με τις πόρτες ανοιχτές.
καταρτισμένοι ακαδημαϊκοί προσθέτουν την απαραίτητη δόση δήθεν αντικειμενικότητας ξαναγράφοντας την σύγχρονη ιστορία και ξεπλένουν δικτατορίες χαρακτηρίζοντας τες “μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία”.
Απέναντι σε όλους αυτούς, εμείς δεν ξεχνάμε, την περιστολή κάθε έννοιας ελευθερίας, τους βασανισμούς, τις εξορίες, τους νεκρούς.
Δεν λησμονούμε την εξέγερση, τις αντιστάσεις μικρές ή μεγάλες.
Κρατάμε το μίσος για τους χαφιέδες, τους δυνάστες, τους μπάτσους, το κράτος και το κεφάλαιο.
Η παραχάραξη και η λήθη είναι τα όπλα της εξουσίας.
Η συλλογική μνήμη είναι εφόδιο για τους αγώνες του μέλλοντος.
Στα πλαίσια των ΠΡΟΒΟΛΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ ξεκινάμε με το ντοκιμαντέρ της Αλίντας Δημητρίου, Κορίτσια στη Βροχή του 2012. Το ντοκιμαντέρ αποτελείται από βιωματικές αφηγήσεις γυναικών που έζησαν διώξεις και βασανιστήρια κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.
Μετά το ντοκιμαντέρ θα ακολουθήσει κουβέντα και μπαρ. Στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αργυρούπολης Υπόστεγο