Φέτος συμπληρώνονται 11 χρόνια από τα (γνωστά ή και βιωμένα από όλους και όλες μας) γεγονότα της 6ης Δεκέμβρη του ’08. Η εν ψυχρώ δολοφονία του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Κορκονέα πυροδότησε μία δυναμική γενικευμένη εξέγερση, η οποία πέρα από το κέντρο της Αθήνας, γρήγορα επεκτάθηκε και στις συνοικίες και στις υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας (Σημειώνεται ότι πριν μερικούς μήνες ζήσαμε να δούμε και την προκλητική ποινή-χάδι στον δολοφόνο μπάτσο και την αθωωτική απόφαση για τον συνεργό του, τον Σαραλιώτη). Τότε μάλιστα ξεπήδησαν και διάφορες δομές αγώνα, κάποιες από τις οποίες σαν αποτέλεσμα προεργασίας αγώνων των προηγούμενων χρόνων, από οργανωμένο και μη κόσμο. Τέτοιες ήταν συνελεύσεις γειτονιάς, αναρχικές συλλογικότητες και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, τα περισσότερα από τα οποία συνεχίζονται μέχρι σήμερα τόσο στο κέντρο της Αθήνας όσο και στα περίχωρα.
Ο οργισμένος κόσμος που συσπειρώθηκε σχεδόν αυθόρμητα με έρεισμα το αίσθημα της αδικίας, εκτός από μαθητές/τριες, ήταν όλων των ηλικιών και πολλών διαφορετικών πολιτικών εναυσμάτων. Η κοινή τους βάση ήταν το μίσος για την καταπιεστική αστυνομοκρατία, τη βίαιη επιβολή της τάξης και της κοινωνικής ειρήνης, την κρατική καταστολή και τη μίζερη καπιταλιστική καθημερινότητα. Αυτό το μίσος των διαδηλωτών διοχετεύθηκε είτε σε μαζικότατες συνελεύσεις, πορείες και οδοφράγματα, είτε σε αναβαθμισμένες κινήσεις, όπως επιθέσεις σε Α.Τ., περιπολικά και τράπεζες, απαλλοτριώσεις σε μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων και καταλήψεις δημοσίων ή εγκαταλελλημένων έως τότε κτιρίων.
Η αναπόληση των εικόνων αυτών μας φέρνει στο μυαλό την εξέγερση που μαίνεται στη Χιλή εδώ και 2 μήνες. Αυτή ήρθε ως συνέχεια των μαζικών διαδηλώσεων που ξεκίνησαν με αφορμή την αύξηση του εισιτηρίου στα ΜΜΜ, με τους καταπιεσμένους/ες οι οποίοι βιώνουν χρόνια τώρα την εκμετάλλευση, την όλο και αυξανόμενη φτώχεια, τη συνεχή όξυνση των ταξικών αντιθέσεων (ιδιωτικοποιήσεις παντού στο νερό, στην υγεία και την περίθαλψη, στην εκπαίδευση, στο συνταξιοδοτικό και ακραίες οικονομικές μεταρρυθμίσεις πάντα σε βάρος των από τα κάτω) να βγαίνουν στους δρόμους για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Η κυβέρνηση Πινιέρα απαντάει στους εξεγερμένους/ες με ακραία καταστολή, κύρηξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, παρουσία ενόπλων δυνάμεων μέσα στις πόλεις, απαγόρευση κυκλοφορίας και συγκεντρώσεων, συλλήψεις, βία, κακοποίηση στους συλληφθέντες/θείσες και δολοφονίες διαδηλωτών/τριών. Όποια και να είναι η έκβαση του αγώνα, το παράδειγμα της Χιλής κάνει έκδηλο το πως ένας φαινομενικά μερικός αγώνας, μπορεί να κλιμακωθεί έως τέλους, να μετουσιωθεί σε συνολικός-ταξικός και να συσπειρώσει τεράστια μάζα εκμεταλλευόμενων.
Σήμερα, βλέπουμε να εφαρμόζονται αντίστοιχες αυταρχικές πολιτικές με αυτές στη Χιλή (αλλά και με τις κατασταλτικές πρακτικές που χρησιμοποιήθηκαν το Δεκέμβρη του ΄08 στην Αθήνα) από το νέο διαχειριστή του συστήματος, την κυβέρνηση ΝΔ. Στέκεται επάξιος συνεχιστής των προηγούμενων -λιγότερο ή περισσότερο συντηρητικών- κυβερνήσεων, με διακυρήξεις για ΄πάταξη της ανομίας΄, ανάπτυξη-επενδύσεις και ΄επιστροφή στην κανονικότητα΄, να συνοδεύονται με σχέδια περισσότερων ιδιωτικοποιήσεων και επιχειρήσεις ΄εκκαθάρισης΄ ολόκληρων γειτονιών. Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα και ξέρουμε πολύ καλά για ποιά ΄κανονικότητα΄ μιλάει. Γνωρίζουμε ότι κάθε διαχείριστης αυτού του καταπιεστικού συστήματος έχει σαν βασικό στόχο να πειθαρχήσει όλους τους/τις καταπιεσμένου/ες και να κάμψει τις αγωνιστικές φωνές τους με κάθε δυνατό μέσο, όπως η στέρηση των ελάχιστων χώρων και στιγμών ελευθέριας που τα ίδια τα υποκείμενα έχουν διεκδικήσει και έχουν κερδίσει. Πέρα από τις συνεχείς εκκενώσεις καταλήψεων και την ακραία αστυνομική βία κυρίως στο χώρο των Εξαρχείων, είδαμε και την κατάφωρη απαξίωση του ασύλου με όσο το δυνατόν πιο παραδειγματικό τρόπο: την εισβολή ματατζίδων στην ΑΣΣΟΕΕ.
Ο στόχος είναι ξεκάθαρος και προσωποποιείται στους μετανάστες/τριες, στους φοιτητές/τριες που αγωνίζονται, στον αναρχικό χώρο που πολεμά το κράτος και το κεφάλαιο, στους εργαζόμενους/ες που διεκδικούν (τα αυτονόητα). Μάλιστα, στα πλαίσια αυτού του σχεδίου-σκούπα, δόθηκε προειδοποιητικό τελεσίγραφο για εκκένωση όλων των εναπομεινάντων κατειλημμένων χώρων, έως ανήμερα της 6ης Δεκέμβρη. Η επιλογή της ημερομηνίας -καθόλου τυχαία-, φαίνεται να περιέχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό από την πλευρά του κράτους και μια συγκεκριμένη πρόκληση. Δεν θα αφήσουμε όμως σε καμία περίπτωση να καμφθούν οι αντιστάσεις μας, ούτε να απονεκρωθούν οι δυναμικές μορφές διαμαρτυρίας και αντίστασής μας (βασικό κομμάτι των οποίων είναι και οι καταλήψεις).
Στις 6 Δεκέμβρη, αδιαμφισβήτητα είδαμε την μητρόπολη όπως της αρμόζει για κάποιες μέρες- δηλαδή εξεγερμένη. Με καθαρές ανάσες ελευθερίας και αλληλεγγύης ανάμεσα στα δακρυγόνα και στις φλόγες των πολυκαταστημάτων, είδαμε και μετρήσαμε τις δυνατότητες και τις αναγκαιότητες μιας εξεγερσιακής κατάστασης. Για αυτό και για εμάς, η 6η Δεκέμβρη δεν αφορά στον φετιχιστικό εορτασμό κάποιας επετείου αλλά στη διάσωση της συλλογικής μας μνήμης, στην υπενθύμιση ότι το πνεύμα της αμφισβήτησης σε κάθε μορφής εξουσία παραμένει ζωντανό και στη διατήρηση της φλόγας της εξέγερσης. Η 6 Δεκέμβρη πέρα από το ότι πρόσφερε ένα ανεκτίμητο κομμάτι εμπειρίας στο κίνημα (στο επίπεδο της οργάνωσης και των αντανακλαστικών), διαμόρφωσε και συνειδήσεις. Μπορεί να μην είμαστε σε θέση να δώσουμε απαντήσεις (πέρα από το να πιθανολογήσουμε) στο ποιοι παράγοντες οδήγησαν την εξέγερση αυτή στον αυτοπεριορισμό της και όχι στο να προχωρήσει ακόμα πιό πέρα. Είμαστε όμως σε θέση να αναγνωρίσουμε την πολιτική παρακαταθήκη που έμεινε στο χώρο του αγώνα έκτοτε.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ: ΠΕΜΠΤΗ 5/12 ΣΤΙΣ 6:00 (ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ)
ΠΟΡΕΙΑ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/12 ΣΤΙΣ 6:00 (ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ) – ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΣΤΙΣ 12:00 (ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ)