Ανάρτηση πανό στην Αργυρούπολη για την εκκένωση της κατάληψης Φ99

Την Παρασκευή 26/9 το κράτος εκκένωσε την κατάληψη Φιλολάου 99 στο Παγκράτι. Το κτίριο ρήμαζε για 24 χρόνια ως το 2016. Τότε, σύντροφοι/συντρόφισσες από τις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας κατέλαβαν το κτίριο. Με πολύ κόπο καθαρίστηκε, επισκευάστηκε και αναγεννήθηκε ως απελευθερωμένος και κοινωνικά χρήσιμος χώρος. Μεταμορφώθηκε σε ένα ακόμα κύτταρο πολιτικοποίησης φιλοξενώντας συλλογικότητες, ανοιχτές συνελεύσεις και εκδηλώσεις.

Από τότε στέκεται ως ανάχωμα στην φασιστική παρουσία στη γειτονιά. Αποτελεί εργαστήρι πυροδότησης κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Λειτουργεί ως τόπος αυτοοργάνωσης, δημιουργίας και συνάντησης μακριά από τις σχέσεις της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και του εμπορεύματος. Mια κεραία εκπομπής αντιεξουσιαστικών και απελευθερωτικών προταγμάτων στην καρδιά της μητρόπολης. Η Κοινότητα που με τον καιρό σχηματίστηκε έδρασε και την περίοδο της καραντίνας κρατώντας την κατάληψη ανοιχτή, δημιουργώντας ένα σημείο κοινωνικών συναντήσεων και πολιτιστικών εκδηλώσεων στην κοινωνική έρημο που προσπάθησε το κράτος να επιβάλει και προώθησε την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη στους πληττόμενους της πανδημίας με έμπρακτο τρόπο.

Το κτίριο ήταν ιδιωτικό χωρίς ιδιοκτήτη. Ξαφνικά, το 2019 έκανε την εμφάνιση του ένας άνθρωπος και διεκδίκησε το κτίριο. Τώρα, 1 χρόνο μετά ο ίδιος άνθρωπος βρίσκει ευκαιρία, μέσω της κατασταλτικής στρατηγικής του κράτους να πάρει το κτίριο στα χέρια του. Το πιο ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι ο φερόμενος ως ιδιοκτήτης (Β. Παναγιωταράς) μαζί με τον δικηγόρο του (Χ. Μιχάλης) έχουν παρουσιάσει μια πλαστή διαθήκη με την οποία νομίζουν ότι μπορούν να “κάνουν τη δουλειά τους” και να πλουτίσουν από το ξεπούλημα και γκρέμισμα του.

Ο σχεδιασμός του κράτους είναι πλέον σαφής. Με μια συντονισμένη επίθεση προσπαθεί να απονεκρώσει και να εγκλωβίσει κάθε ζωντανή, ακηδεμόνευτη και ριζοσπαστική κίνηση. Οι δομές, τα μέσα ακόμα και οι ιδέες που γίνονται εμπόδια στους σχεδιασμούς της κυριαρχίας για την περαιτέρω υποτίμηση και εκπειθάρχιση των εκμεταλλευόμενων βάλλονται με κάθε τρόπο. Με νέους νόμους, περισσότερη καταστολή, λασπολογία από τα ΜΜΕ, ενίσχυση του φασισμού. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης λόγω της πανδημίας ευνοεί την επίθεση αυτή αφού κάθε κρατική προσταγή δικαιολογείται και ενσωματώνεται στο κοινωνικό σώμα με μεγαλύτερη ευκολία. Η τήρηση μιας διαρκούς αίσθησης κινδύνου από εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς διασφαλίζει ότι οι πάσης φύσεως εθνικές αναγκαιότητες θα φιμώνουν όλες τις φωνές αντίδρασης. Οι νομοθεσίες εναντίον του συνδικαλισμού και των διαδηλώσεων, κατασταλτικός σχεδιασμός στο κέντρο της Αθήνας και ειδικά στα Εξάρχεια (ασφυκτική αστυνομική παρουσία, αστυνομικές βιαιότητες, κλείσιμο Πολυτεχνείου, εκτοπισμός μεταναστ[ρι]ών) που προηγείται της ανάπτυξης/ανάπλασης, το σχέδιο εκκένωσης όλων των κατειλημμένων χώρων, η ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας και η ανακήρυξη της αστυνομίας ως κύριου θεματοφύλακα της δημόσιας ζωής και η ολοκληρωτική εδραίωση της κατάστασης εξαίρεσης για τους μετανάστες αποτελούν όλα κομμάτια της κατασταλτικής στρατηγικής του κράτους.

Το κλίμα που χτίζεται είναι ασφυκτικό αλλά δεν υποτασσόμαστε, δεν σιωπούμε. Οι καταλήψεις των μαθητών/τριών, οι εξεγέρσεις των μεταναστών/στριών, οι αντιστάσεις των εργαζομένων, οι αντιδράσεις κατοίκων ενάντια στη καταστροφή των τόπων τους δείχνουν ότι τίποτα δεν τελειώνει, όλα συνεχίζονται. Συντονιζόμαστε με τους αγώνες τους, υπερασπιζόμαστε τους χώρους και τα μέσα του αγώνα, αναπνέουμε στους δρόμους. Ούτε βήμα πίσω.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ