Καλούμε στη συγκέντρωση/πορεία το Σάββατο 23/1 στις 12 στη Πλ. Βικτωρίας και τη Τρίτη 26/1 στις 9, στα Δικαστήρια Ευελπίδων
Καλέσματα
Γιατί ο αγώνας της Sanaa Taleb (πρέπει να) είναι αγώνας όλων μας
ΓΙΑΤΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ TALEB
(πρέπει να)
ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η μετανάστευση δεν είναι ούτε τουρισμός, ούτε προσπάθεια διάβρωσης της «ευρωπαϊκής συνοχής» από το Ισλάμ, ούτε αναζήτηση ευκαιριών για σπουδές και καριέρα. Είναι φαινόμενο σύμφυτο του καπιταλισμού και των θρησκειών. Της εκμετάλλευσης των φτωχών χωρών, των πολέμων εθνικών και εμφυλίων. Ανθρωποι από το Μαρόκο, τη Συρία, το Μπαγκλαντές, την Σομαλία και αλλού φεύγουν από τα σπίτια τους, ξοδεύουν την όποια περιουσία τους, ρισκάρουν τη ζωή τους και υπομένουν τη κρατική πολιτική, την εκμετάλλευση και το ρατσισμό επειδή είναι αναγκασμένοι να το κάνουν. Στο διάβα τους θα βρούνε φράκτες όπως αυτός του Έβρου γιατί τα ευρωπαϊκά κράτη και φυσικά η Ελλάδα πλέον έχουν οχυρωθεί στον εχθρό που λέγεται μετανάστης. Έτσι θα αναγκαστούν, για άλλη μια φορά, να πληρώσουν τα δουλεμπορικά κυκλώματα που όλα τα κράτη φυσικά και το ελληνικό τα πολεμάνε αλλά φαίνεται να είναι σε αγαστή συνεργασία μαζί τους και να πνιγούν μέσα στα κύματα μόνοι τους ή με τη βοήθεια του λιμενικού στο Φαρμακονήσι παλιότερα, κοντά στη Λέσβο πλέον. Αυτό είναι το πρώτο βήμα της λεγόμενης μεταναστευτικής πολιτικής η οποία ξετυλίγεται πλήρως όταν και αν φτάσουν στη στεριά. Εν συνεχεία πραγματοποιείται διαχωρισμός προσφύγων και μεταναστών γιατί αν φεύγεις από τον πόλεμο στην Υεμένη ή τις άθλιες συνθήκες στην Αλγερία θα πρέπει να ονομάζεσαι «λαθρομετανάστης» και να επαναπροωθείσαι. Ο παραπάνω ψευδοδιαχωρισμός αποτελεί εργαλείο αποδοτικότερης διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών από το κράτος που αυτομάτως μειώνει τον αριθμό αυτών που δικαιούνται τα ελάχιστα δικαιώματα (ίσως ελεύθερη διέλευση, ίσως κάποια έγγραφα) και αποκλείει τους υπόλοιπους. Παράλληλα αυτός ο αποκλεισμός για το ποιος αξίζει και ποιος όχι ανθρώπινη μεταχείριση και αλληλεγγύη αναπαράγεται μέσω ΜΜΕ και ΜΚΟ (οι κρατικοδίαιτοι φορείς αλληλεγγύης) στην ίδια την κοινωνία αλλά και από ένα κομμάτι του κινήματος που ηθελημένα ή μη εμμένει στον διαχωρισμό προσφυγικού-μεταναστευτικού.
Η μεταναστευτική πολιτική λοιπόν περιλαμβάνει ουρές σε κέντρα καταγραφής, κέντρα ταυτοποίησης, «hot spot» και ανοιχτά κέντρα «φιλοξενίας» (ανοιχτά στρατόπεδα κράτησης) ή διαμονή στο δρόμο μέχρι την συνέχιση του ταξιδιού, την παροχή άδειας παραμονής ή την βίαιη επιστροφή. Τα σύνορα των Ευρωπαϊκών κρατών είναι άλλοτε κλειστά και άλλοτε μερικώς κλειστά (επιτρέπεται η διέλευση μόνο των προσφύγων) μια πολιτική που ιδεολογικά νομιμοποιήθηκε πλήρως από τις επιθέσεις στη Γαλλία, το ISIS και τη γενικότερη αντιμουσουλμανική προπαγάνδα. Στους φράκτες αντικατοπτρίζονται πλήρως οι εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου για φτηνό εργατικό δυναμικό που εν τέλει αποτελούν τις κύριες αιτίες μαζί με την ποσόστωση που πολλοί μετανάστες αποκλείονται στην Ελλάδα. Ειδικά για τους πρόσφυγες και λόγω της βιαιότητας ενός πολέμου στον οποίο υποτίθεται οι δυτικοί είναι επικριτικοί εξαναγκάζεται να κάνει εκπτώσεις για να κρατήσει τα προσχήματα του ανθρωπιστικού προσωπείου (χωρίς να τους βοηθάει να εισέλθουν συντεταγμένα) παρότι εντέλει ακολουθεί παρόμοια τακτική όταν θεωρεί ότι δεν «χωράνε άλλοι». Τελικά όποιος/α παραμείνει στην Ελλάδα περιμένοντας άσυλο, χαρτιά ή απλά αποφεύγοντας να απελαθεί βιώνει μία συνθήκη εξαίρεσης, μια ασταθή κατάσταση μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας κατά την οποία η εργασιακή εκμετάλλευση είναι ο κανόνας (η Μανωλάδα είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα) και η καταπίεση πολύμορφη (τράφικινγκ, μαφίες) με την αστυνομία και την απέλαση να παίζουν ρυθμιστικό ρόλο. Η απουσία χαρτιών είναι το εργαλείο για τη δημιουργία πειθαρχημένου εργατικού δυναμικού σε καθεστώς παρανομίας που δεν μπορεί να διεκδικήσει τίποτα παρά μόνο την επιβίωση του. Για εμάς η ελληνική μεταναστευτική κρατική πολιτική δεν είναι ελλιπής όπως λέγαν χρόνια τώρα ΜΜΕ και πολιτικοί αλλά δομικό κομμάτι ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού, ενός μόνιμου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που διαχειρίζεται κομμάτια του πληθυσμού που θεωρούνται ότι είναι επιβλαβή ως κατώτερα με τη συνεχή επιβολή βίας και εγκλεισμού.
Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα βρίσκεται στη γειτονιά μας. Ονομάζεται κέντρο κράτησης Ελληνικού και εδώ και κάποιο διάστημα είναι έγκλειστες σε αυτό γυναίκες μετανάστριες με ληγμένα ή καθόλου έγγραφα που ζουν σε αυτό το θεσμικό καθεστώς ημιπαρανομίας. Ο Σύριζα μέσα στη «φιλομεταναστευτική» προεκλογική ρητορεία του υποσχέθηκε μείωση του ανώτατου ορίου κράτησης από τους 18 στους 6 μήνες αλλά τελικά πράττει ανά περίπτωση με τρίμηνες παρατάσεις. Τα πρώην κρατητήρια νυν κέντρα κράτησης είναι ιδιότυπες φυλακές για μετανάστες, αφού οι όροι εγκλεισμού και οι συνθήκες διαβίωσης είναι παρόμοιες. Ο αριθμός και η σύνθεση των κρατουμένων δεν είναι σταθερός. Αλλες αφήνονται ελεύθερες μέχρι να τις ξαναπιάσουν με την ίδια κατηγορία (έλλειψη εγγράφων) και άλλες απελαύνονται βίαια. Μία από τις κρατούμενες, η Sanaa Taleb έχει μπει στον ένατο μήνα κράτησης. Αγωνίζεται μήνες τώρα για ανθρώπινες συνθήκες κράτησης και την ελευθερία της παρά τις διώξεις, τις απειλές και την βία που υπόκειται χρησιμοποιώντας κάθε διαθέσιμο μέσο: αιτήσεις αποφυλάκισης, καταγγελίες αλλά και το ίδιο της σώμα αφού συμμετείχε στη προγραμματισμένη αποχή συσσιτίου από τις 31/10 και δεν συναίνεσε στη προσπάθεια της βίαιης απέλασης της κάποιες μέρες μετά ενώ συμμετείχε και στην διήμερη απεργία πείνας όλων των κρατουμένων στις 14/12. Η Taleb βιώνει όλη την εκδικητικότητα του ελληνικού κράτους και της αριστερής διαχείρισης του που εφαρμόζει ένα αναβαθμισμένο νομικό οπλοστάσιο που δεν αφήνει περιθώρια στους μετανάστες να διεκδικήσουν την ελεύθερη παραμονή τους στη χώρα. Αφού υιοθέτησε και κινηματικά μέσα από κοινού με τις συγκρατούμενες της η κράτηση της παρατάθηκε, οι αιτήσεις της απορρίφθηκαν χωρίς αιτιολογία και πλέον οδηγείται σε απέλαση γιατί ύψωσε τη φωνή της σε ενάντια σε ένα καθεστώς που τη θέλει αόρατη και πειθήνια, σε μία συνθήκη που δεν διανοείται οι εργάτριες μετανάστριες να αντιδρούν στην αδικία αλλά μόνο να δέχονται ποσότητες βίας, καταπίεσης, εγκλεισμού και κρατικοδίαιτης φιλανθρωπίας. Τελικά η Taleb οδηγείται σε δίκη επειδή αντιστάθηκε στη βίαιη απέλαση της. Όλο αυτό τα διάστημα η συνέλευση των «Αλληλέγγυων κρατουμένων στα νότια» και αρκετοί αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι από τη γύρω περιοχή, την Αθήνα και άλλες πόλεις βρίσκονται δίπλα στην Taleb και στις υπόλοιπες μετανάστριες στον αγώνα τους για βελτίωση των συνθηκών μέχρι την κατάργηση των κέντρων κράτησης.
Είναι απαραίτητο όλοι και όλες να δείξουμε έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη στην αγωνιζόμενη μετανάστρια Sanaa Taleb γιατί ο αγώνας για την ελευθερία της είναι και αγώνας όλων των μεταναστών/στριών ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση και αποτελεί ένα μικρό παράδειγμα για τους μελλοντικούς κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών. Είναι απαραίτητο αυτός ο αγώνας να συνδεθεί με το ευρύτερο μεταναστευτικό ζήτημα, τη διαχείριση του από το κράτος και τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες ενάντια στον νέο σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Είναι απαραίτητο να σταθούμε μαζί με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες ενδυναμώνοντας τους αγώνες τους όχι μέσω φιλανθρωπίας από θέση ισχύος αλλά ισότιμα μέσα από αυτοοργανωμένες δομές που είναι ανταγωνιστικές στις προσταγές των κρατών και του κεφαλαίου. Ενάντια σε κράτη, πολέμους, θρησκείες, σύνορα, στρατόπεδα συγκέντρωσης και κρατικές πολιτικές υποτίμησης.
ΠΟΡΕΙΑ, ΣΑΒΒΑΤΟ 23/1, 12:00, ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗ TALEB, ΤΡΙΤΗ 26/1, 9:00, ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ
*ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ SANAA TALEB*
*ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ*
*ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΧΑΡΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ*
Κόκκινη νύχτα για τα αφεντικά, μαύρη νύχτα για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες
Κόκκινη νύχτα για τα αφεντικά
μαύρη νύχτα για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες
Το Σάββατο 19 Δεκεμβρίου η Δημοτική αρχή Γλυφάδας σε συνεργασία με τον Εμπορικό Σύλλογο διοργανώνουν την λεγόμενη «κόκκινη νύχτα».[*] Την μέρα αυτή τα καταστήματα της Γλυφάδας θα παραμείνουν ανοιχτά ως τα μεσάνυχτα ενώ παράλληλα θα πραγματοποιηθούν διάφορα events με συναυλίες, περιπλανώμενους αγιοβασίληδες, πυροτεχνήματα κλπ. Η «κόκκινη νύχτα», σύμφωνα με τους διοργανωτές της, αποτελεί την έναρξη της εορταστικής περιόδου. Για τους εργαζόμενους αυτή έχει ξεκινήσει ήδη και περιλαμβάνει 24 συνεχόμενες μέρες ανοιχτά από τις 9:00 μέχρι τις 21:00 συμπεριλαμβανομένων των Κυριακών και εκτεταμένων ωραρίων τα Σάββατα.
Η «κόκκινη νύχτα» (μα δεν ακούγεται αστείο;) παρουσιάζεται ως γιορτή, ως κατάλληλη ευκαιρία για διασκέδαση και φυσικά κατανάλωση στο όνομα των χριστουγέννων. Μάλιστα, ανάλογες νύχτες υπό άλλους χρωματισμούς έχουν πραγματοποιηθεί το προηγούμενο διάστημα στο Ίλιον, στο Μαρούσι και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Το γεγονός αυτής της συντονισμένης προτροπής για κατανάλωση μέχρι τα μεσάνυχτα μας κάνει να συμπεράνουμε ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντα κάποιων. Συγκεκριμένα των αφεντικών που βρίσκουν μια ευκαιρία να αυξήσουν λίγο ακόμα τον τζίρο τους προσελκύοντας καταναλωτές μεθυσμένους από το εορταστικό κλίμα και της δημοτικής αρχής που θα παρουσιάσει «έργο» και θα γίνει αρεστή στους δημότες για το «πόλεμο ενάντια στη μιζέρια της εποχής». Σίγουρα αυτή η παράταση του ωραρίου δεν θα είναι ωφέλιμη για τους εργαζόμενους οι οποίοι ούτε θα διασκεδάσουν με τους καταναλωτές, ούτε θα μοιραστούν τα κέρδη των εργοδοτών τους αλλά θα δουλέψουν παραπάνω σε μια ήδη πολύ πιεστική περίοδο και τα οφέλη τους θα είναι από ψίχουλα ως τίποτα αν αναλογιστούμε τους εργαζομένους που παραμένουν απλήρωτοι ή πληρώνονται κάθε «όποτε» με τους κατώτατους μισθούς πείνας. Να σημειώσουμε ότι ακόμα και αν ο μισθωτός πληρωνόταν κανονικά όλα αυτά τα έξτρα ωράρια, αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνεται λάστιχο για τα χατίρια κανενός δήμου[†], αφεντικού ή καταναλωτή και να συμβάλει στην οριστική διάλυση κάθε εργασιακού του κεκτημένου.
Βέβαια αυτές οι εργάσιμες χρωματιστές νύχτες δεν προέκυψαν από τον ουρανό. Εντάσσονται σε ένα συνολικότερο σχέδιο αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων που περιλαμβάνει εντατικοποίηση της εργασίας, μισθούς των 450 ευρώ, ελαστικά ωράρια (σύμφωνα με τις ανάγκες του εργοδότη πάντα), απλήρωτη εργασία για το καλό της επιχείρησης, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, απολύσεις, εργοδοτική τρομοκρατία και διάφορα άλλα τερτίπια όπως η σταδιακή κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, η εισαγωγή της έννοιας του ωφελούμενου[‡] αντί του εργαζόμενου, της εθελοντικής εργασίας (με πρόσχημα την εργασιακή εμπειρία) και άλλα πολλά. Όλα τα παραπάνω «πρέπει» να γίνουν κανονικότητα και να αποτελούν στην συνείδηση του κάθε εργαζόμενου αλλά και καταναλωτή (που ίσως είναι εργαζόμενος σε άλλο κλάδο) κάτι το φυσικό. Ειδικά όσον αφορά την απελευθέρωση των ωραρίων, η νομιμοποίηση στα μάτια των καταναλωτών είναι ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία στα χέρια κράτους και αφεντικών. Μια τέτοια πραγματικότητα όμως με περισσότερη εκμετάλλευση, μπορεί να είναι «φυσική» μόνο για τους εκμεταλλευτές μας και όχι για τους εργαζόμενους σε εμπορικά καταστήματα και μη.[§]
Ειδικά τα τελευταία χρόνια, εν μέσω οικονομική κρίσης και μνημονίων η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα αποτελεί μέρος της συνολικής επίθεσης από τη μεριά του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας. Το βάρος της κρίσης φορτώνεται στους χαμηλόμισθους, στους συνταξιούχους, στους ανασφάλιστους, στους άνεργους, στο άμεσο και έμμεσο μισθό και όλα αυτά εις όνομα της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας με την προτροπή να βάλουμε πλάτη όλοι και όλες για να σώσουμε τη χώρα, την οικονομία κλπ. Και παράλληλα σε όσες περιπτώσεις υπήρξε αντίδραση η απάντηση της αστικής δημοκρατίας ήρθε με τη μορφή του καθεστώς εκτάκτου ανάγκης και με κύριους εκφραστές τα ΜΜΕ και την αστυνομία (απεργίες καθηγητών, διοικητικών, εργαζομένων μετρό κλπ). Σε αυτή τη συγκυρία η απάντηση μας θα είναι ανεπαρκής όσο βασιζόμαστε στους αριστερούς διαχειριστές του «κάτι θα αλλάξει» και αναθέτουμε τα ταξικά μας συμφέροντα στους ειδικούς της πολιτικής και του συνδικαλισμού. Σε όλες τις ξεπουλημένες γραφειοκρατίες οι οποίες ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κόσμου για να ικανοποιήσουν κομματικά συμφέροντα.
Η απάντηση στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό που αναδύεται, με τις φιέστες, τους χαρούμενους εθελοντές, την απλήρωτη εργασία, τις εκδικητικές απολύσεις και τα εξαντλητικά ωράρια έρχεται μέσα από τη συνειδητοποίηση ότι εργαζόμενοι και εργοδότες δεν έχουμε τα ίδια συμφέροντα και δεν πρέπει να βάλουμε πλάτη για κανέναν. Πλάτη πρέπει να βάλουμε όλες και όλοι οι εργαζόμενοι για να απαντήσουμε συλλογικοποιώντας τις αντιστάσεις μας στο χώρο εργασίας μας και έξω από αυτόν συμμετέχοντας στα πρωτοβάθμια σωματεία και τα σωματεία βάσης, δημιουργώντας συνελεύσεις και συλλογικότητες, βάζοντας αντιστάσεις και αντιδρώντας στις επιθέσεις και τις αδικίες των αφεντικών μέσα από κοινότητες αγώνα.[**] Όπως αυτοί οργανώνονται στους εμπορικούς συλλόγους τους για τα συμφέροντα τους έτσι και εμείς πρέπει να οργανωθούμε και να αντεπιτεθούμε. Ο κάθε αγώνας ενάντια στα εξοντωτικά ωράρια, στις κακές συνθήκες εργασίας, στην κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων, στην ελαστικοποίηση, στην απληρωσιά, στις απολύσεις, υπέρ της κυριακάτικης αργίας, είναι κομμάτι του συνολικού αγώνα προς υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων, του αγώνα ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας. Γιατί κάθε μερικός αγώνας με χαρακτηριστικά του την συλλογική διεκδίκηση από τα κάτω και τη δυνατότητα διασύνδεσης του με άλλους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες είναι αγώνας που αφορά όλη την εργατική τάξη και κάθε μερική νίκη αποτελεί και μία παρακαταθήκη για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες εν γένει.
ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΔΗΜΟΥ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ
ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
ΣΑΒΒΑΤΟ 19/12, 18:00, ΠΛ.ΚΑΤΡΑΚΗ, ΓΛΥΦΑΔΑ
[*] Η συνεργασία αφεντικών και δήμου «διευκολύνεται» όταν τα μεν κατέχουν θέσεις εξουσίας στον δε. Στη περίπτωση μας η πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Γλυφάδας, Άννυ Καύκα κατέχει και τη θέση της Αντιδημάρχου..
[†] Ή ευημερίας της τοπικής οικονομίας όπως προπαγανδίζουν οι έχοντες οφέλη από αυτού του τύπου της φιέστες.
[‡] Αναφερόμαστε στα προγράμματα Κοινοφελούς εργασίας στο δημόσιο και voucher στον ιδιωτικό τομέα που με δεξαμενή την τεράστια ανεργία δημιουργούν μια νέα κατηγορία εργαζόμενων, τους ωφελούμενους, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, σταθερή εργασία, κανονική ασφάλιση και παράλληλα υποκαθιστούν μέρος των «κανονικών εργαζομένων». Στα voucher μάλιστα, η εργασία αυτή δεν στοιχίζει τίποτα στους εργοδότες αφού είναι πλήρως επιδοτούμενη από την ΕΕ. Τριπλός στόχος λοιπόν, ξελάσπωμα των αφεντικών, ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και ένα νέο εργασιακό πρότυπο για πιο πειθήνιους , φτηνούς και ευέλικτους εργαζομένους.
[§] Όπως έλεγε και ένα σύνθημα αν ψωνίζεις κυριακές θα χρειαστεί να δουλέψεις κυριακές.
[**] Και για να μην μιλάμε στον αέρα χαρακτηριστικό παράδειγμα αγώνα που τρέχει και έχει βάλει φραγμούς στα σχέδια των αποπάνω αποτελεί ο αγώνας που δίνεται από τον «Συντονισμό ενάντια στη κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας» από εργαζόμενους/ες στο κλάδο του εμπορίου, ανέργους, σωματεία, συνελεύσεις γειτονιάς και συλλογικότητες.