Στις 25/11 δολοφονείται σε χωριό της Κέρκυρας, ο Αλβανός εργάτης γης Petrit Zilfe από τον Έλληνα φασίστα (τοπικό στέλεχος της χρυσής αυγής) Δημήτρη Κουρή. Η δολοφονία συνέβη λίγες ώρες μετά από λεκτικό διαπληκτισμό που είχαν μεταξύ τους σε καφενείο του χωριού σχετικά με το ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας. Πρόκειται για μια ακόμη ρατσιστική δολοφονία. Μια από τις λίγες που έρχεται στο φως της δημοσιότητας μιας και τα γεγονότα ήταν τόσο ξεκάθαρα εν αντιθέσει με αυτές που αφορούν μετανάστες/στριες χωρίς χαρτιά, τους/τις αόρατους/ες αυτής της κοινωνίας.
Στις 28/11 στη Ρόδο δολοφονείται η φοιτήτρια Ελένη Τοπαλούδη από δύο άνδρες, αφού η ίδια αντιστάθηκε στην προσπάθεια να τη βιάσουν. Τη βίασαν και εν συνεχεία τη δολοφόνησαν. Ο βιασμός φαίνεται να “συγκλονίζει” την ελληνική κοινωνία και τα ΜΜΕ κυρίως για το γεγονός ότι ο βιασμός κατέληξε σε δολοφονία. Τα περιστατικά βιασμών, αν και αποτελούν καθημερινότητα παραμένουν στην αφάνεια ή υποβαθμίζονται από τις τοπικές κοινωνίες και τα ΜΜΕ μέχρι να συμβεί κάτι τόσο τρανταχτό. Χαρακτηριστικό είναι ότι η κοπέλα είχε ξαναβιαστεί ένα χρόνο πριν αλλά η αστυνομία και η τοπική κοινωνία είχε σιωπήσει και συγκαλύψει το γεγονός.
Τα 2 αυτά γεγονότα, στις 2 άκρες του ελλαδικού χώρου δείχνουν ότι ο ρατσισμός, η πατριαρχία, ο εθνικισμός είναι μια πραγματικότητα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Λίγους μήνες πριν ήταν η δολοφονία του Ζακ από αφεντικά και αστυνομία, η συγκάλυψη και η δικαιολόγηση αυτής από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και ο κανιβαλισμός των ΜΜΕ.Εδώ και πολλούς μήνες είναι το γενικότερο κλίμα έξαρσης του εθνικισμού με αφορμή το Μακεδονικό, τον Κατσίφα και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις που δίνει λόγο και δημόσιο χώρο σε κάθε λογής φασίστες να ξεράσουν το σκοταδιστικό μίσος τους.
Σε αυτήν την δυστοπία ολοκληρωτισμού που ανατέλλει έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα όλο και αυξανόμενα περιστατικά σεξιστικών συμπεριφορών και έμφυλης βίας που είτε εμφανίζονται είτε αποκρύπτονται, την καθημερινή όλο και πιο επιθετική στάση των τοπικών κοινωνιών απέναντι στους μετανάστες, την κρατική διαχείριση εγκλεισμού και αποκλεισμού των μεταναστών σε hotspots και κέντρα κράτησης, τις εργοδοτικές δολοφονίες που βαφτίζονται ατυχήματα και τις μαφιόζικες τακτικές απέναντι σε εργαζόμενους/ες που διεκδικούν.
Όλα αυτά και πολλά παραπάνω μας φέρνουν αντιμέτωπες/ους με μια άβολη αλήθεια.
Τη διαδικασία εκφασισμού της κοινωνίας.Από τα όχι των γυναικών στις ορέξεις των αντρών μέχρι την αποδόμηση των σεξιστικών αντιλήψεων, τους συλλογικούς μας αγώνες ενάντια στην πατριαρχία.Από τις μετανάστριες/ες που σηκώνουν ανάστημα στους ντόπιους ρατσιστές, μέχρι τις προσπάθειες για κοινούς αγώνες ντόπιων μεταναστών. Από τους αντιφασίστες μαθητές που στάθηκαν εμπόδιο σε κάθε λογής εθνίκι στις πρόσφατες καταλήψεις και από κει στους αδιαμεσολάβητους από τα κάτω εργατικούς αγώνες βλέπουμε τις πτυχές ενός αγώνα ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.
Να μη συνηθίσουμε τις έμφυλες καταπιέσεις, τον εθνικιστικό λόγο, τη ρατσιστική βία, την εργοδοτική τρομοκρατία. Να μη συνηθίσουμε τον θάνατο.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ , ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ , ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ
να μη ξεχάσουμε την Ελένη – να μη ξεχάσουμε τον Petrit
[τα πανό κρεμάστηκαν σε Ελληνικό και Αργυρούπολη]
Αναρχική Συλλογικότητα Parekura
parekura.espivblogs.net
