Στηρίζουμε τη συγκέντρωση/διαδήλωση που καλείται την Δευτέρα 12/7 στην Ηλιούπολη στις 19:00 (Πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως) ως απάντηση στην αποκάλυψη της υπόθεσης κακοποίησης και βιασμού γυναίκας από τον πατέρα της και τον άνδρα (μπάτσο στο επάγγελμα) που την εξέδιδε καθώς και τα όσα ακολούθησαν με την προσπάθεια συσκότισης του περιστατικού από την αστυνομία και φίμωσης της επιζώσας από το να μιλήσει.
ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ – 2 ΜΕΤΡΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΠΑΤΣΟ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑ ΒΙΑΣΤΗ
Στηρίζουμε και αναδημοσιεύουμε το κείμενο υποστήριξης καταγγελιών από τον Συντονισμό Φεμινιστικών Ομάδων και Ατόμων
ΠΟΙΕΣ/Α/ΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ
Το παρόν κείμενο είναι προϊόν μιας διασυλλογικής φεμινιστικής συνέλευσης, η οποία σχηματίστηκε για την αντιμετώπιση μιας υπόθεσης πολλαπλών καταγγελιών έμφυλης βίας με πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά. Όλες/α/οι εμείς συμμετέχουμε στο φεμινιστικό κι ευρύτερα ανταγωνιστικό κίνημα, και έχουμε επιλέξει ως μέσο πάλης την οργάνωση απέναντι στις πολλαπλές καταπιέσεις που παράγουν εναντίον μας τα αλληλοδιαπλεκόμενα συστήματα εξουσίας (πατριαρχία, καπιταλισμός, ρατσισμός). Έχουμε συναντηθεί σε πολιτικές διαδικασίες, σε δράσεις, στον δρόμο και αναγνωρίζουμε πως η έμπρακτη αλληλεγγύη, η στήριξη και η αλληλοπροστασία οδηγούν τελικά στην ενδυνάμωση και ανήκουν στα πιο ουσιαστικά εργαλεία των φεμινισμών μας.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ
Τον Φεβρουάριο του 2021, ανέβηκαν σε φεμινιστικές ‒και μη‒ σελίδες τρεις καταγγελίες. Η πρώτη καταγγελία αφορούσε ομαδικό βιασμό, η δεύτερη απόπειρα βιασμού και η τρίτη αφορούσε άλλες παραβιαστικές/σεξιστικές συμπεριφορές. Μέχρι τώρα έχει γίνει γνωστό ότι συμμετείχαν ως κακοποιητές τα αδέλφια Γιάννης και Γιώργος Καφούρος*. Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί.
Οι δύο θύτες επέλεξαν να κινηθούν νομικά εναντίον των σελίδων που δημοσίευσαν τις καταγγελίες, με σκοπό να δημιουργήσουν ένα κλίμα φίμωσης και εκφοβισμού, και αυτό αποτελεί το πρωτοφανές της υπόθεσης. Πρώτη φορά ‒στη μέχρι τώρα κινηματική μας εμπειρία‒ είδαμε πολιτικά υποκείμενα του α/α χώρου που κατηγορούνται για κακοποιητικές συμπεριφορές να επιλέγουν τη νομική οδό. Η κίνηση αυτή των θυτών είναι εξαιρετικά επιθετική απέναντι όχι μόνο στις ιστοσελίδες, αλλά και στις ίδιες τις καταγγέλλουσες και το φεμινιστικό κίνημα συνολικά.
Με το ενδεχόμενο λοιπόν ενός μελλοντικού δικαστικού αγώνα, που όλες/α/οι γνωρίζουμε πόσο επίπονος, εχθρικός και οικονομικά δυσβάσταχτος μπορεί να είναι, οι καταγγελίες κατέβηκαν απ’ την πλειοψηφία των διαδικτυακών σελίδων (με εξαίρεση το indymedia). Επιπλέον, φίλοι και γνωστοί των θυτών έσπευσαν να τους υπερασπιστούν στον δημόσιο λόγο, επικαλούμενοι τον «καλό χαρακτήρα» τους. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο καλός τους φίλος, δάσκαλος και γνωστός αθλητής Ερμής Δημητρόπουλος, επίμονος υποκινητής της συγκάλυψης της υπόθεσης από την αρχή. Οι πρακτικές αυτές αναίρεσης και αμφισβήτησης των καταγγελιών συμβάλλουν στη συντήρηση του κακοποιητικού βιώματος, λειτουργώντας επανατραυματικά.
Την αναφορά των ονομάτων επιλέγουμε για λόγους πρόληψης, φροντίδας και αλληλεγγύης.
*Μόνο αυτοί οι δύο έχουν καταγγελθεί επώνυμα. Οι υπόλοιποι θύτες του ομαδικού βιασμού παραμένουν άγνωστοι.
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ
Οι καταγγελίες πατριαρχικής βίας είναι ένα από τα πολλά μέσα πολιτικοποίησης των βιωμάτων, αντίστασης και προώθησης της ορατότητας των παραβιαστικών και κακοποιητικών συμπεριφορών που έχουμε δεχτεί και δεχόμαστε. Ο βιασμός και κάθε μορφή παραβίασης των σωμάτων μας οφείλονται στην πατριαρχική δόμηση της κοινωνίας και τη διάχυτη κουλτούρα του βιασμού, οι οποίες νομιμοποιούν με τους χειρότερους όρους το δικαίωμα άλλων στα σώματά μας. Η δόμηση αυτή είναι εμφανής και στην ίδια την αστική δικαιοσύνη, η οποία παρουσιάζεται ως ακριβοδίκαιη και ουδέτερη, ενώ φέρει ξεκάθαρα ταξικά, έμφυλα, θρησκευτικά και εθνικιστικά χαρακτηριστικά. Η εμπειρία μας και η ιστορική καταγραφή αποδεικνύουν πως πρόκειται για έναν θεσμό ο οποίος δεν επιτρέπει σε κάθε υποκείμενο που καταγγέλλει τον βιαστή του, σε εργάτριες/ες που καταγγέλλουν τα αφεντικά τους, στην/ον μετανάστρια/στη που έχει δεχτεί ρατσιστικές επιθέσεις και σε κάθε λοατκια+ άτομο που παλεύει ενάντια στην καθημερινή βία της ετεροκανονικότητας να δικαιωθούν.
Σ’ αυτό τον προνομιακό χώρο για ντόπιους θύτες λοιπόν, βρήκαν καταφύγιο και οι αδελφοί Καφούρου για να προετοιμάσουν το έδαφός της υπεράσπισής τους. Στη φαρέτρα των κακοποιητών που υπάρχουν στους πολιτικούς μας χώρους, αν και την επιλογή της νομικής οδού δεν την έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν, βλέπουμε συχνά μια σειρά άλλων επιθετικών πρακτικών, όπως τη συγκάλυψη από πολιτικά μορφώματα στα οποία συμμετέχουν, στην αναίρεση των λεγομένων του υποκειμένου, την απομόνωση, τον εκτοπισμό του, τη λεκτική και φυσική επίθεση στο υποστηρικτικό του περιβάλλον.
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Εμείς υποστηρίζουμε τις καταγγελίες ως ένα μέσο που προβάλλει και καθιστά σαφή την πολιτική διάσταση του βιώματος της καθεμιάς και του καθενός εντός της πατριαρχίας. Επιλέγουμε τη συλλογική αυτοπροστασία και αυτοάμυνα μέσω της φεμινιστικής συνεργασίας και οργάνωσης, ώστε να μην αφεθεί κανένα άτομο μόνο απέναντι σε εκφοβισμούς και νομικές πατέντες που λειτουργούν προς όφελος των κακοποιητών. Σημασία, άλλωστε, δεν έχει μόνο η συγκεκριμένη πράξη και τα πρόσωπα που την τελούν. Είναι πολλές οι στάσεις, συμπεριφορές και κουλτούρες που αναπαράγουν και συντηρούν την κακοποίηση και εν τέλει έρχονται να απαλλάξουν τους θύτες από τις ευθύνες τους.
Παράλληλα, δημιουργούμε σχέσεις ουσίας και προωθούμε την ενδυνάμωση για το καθένα και την καθεμιά, με όχημα τη φεμινιστική φροντίδα, τη συλλογική αυτομόρφωση και αλληλεγγύη, μέσα από πολύμορφους κοινωνικούς αγώνες. Σκοπός μας είναι να διεκδικήσουμε στην καθημερινή μας ζωή, στον δρόμο, στους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους που μας εμπεριέχουν να μη χωράνε οι κακοποιητές, αλλά εμείς, οι δικές μας ανάγκες, οι δικές μας επιθυμίες, οι δικοί μας φεμινισμοί.
Απαντάμε μαχητικά και στηρίζουμε όλα εκείνα τα υποκείμενα και τις συλλογικότητες που ενδέχεται να βρεθούν μπροστά σε μια νομική όχληση, επειδή δίνουν χώρο και φωνή στα σώματα που δέχονται την πατριαρχική βία. Καλούμε φεμινιστικές ομάδες να αναδημοσιεύσουν το παρόν κείμενο με τις επισυναπτόμενες καταγγελίες, γιατί θεωρούμε πολιτική θέση να υπάρχουν πρωτογενώς οι καταγγελίες που περιέχουν τα ονόματα των κακοποιητών και των υποστηρικτών τους. Επιπρόσθετα, καλούμε όλες τις ομάδες του ανταγωνιστικού κινήματος να αναλάβουν την ευθύνη για αποκλεισμό των Γιάννη και Γιώργου Καφούρου από οποιαδήποτε μελλοντική πολιτική διαδικασία ή χώρο.
Αν τολμήσουν οι συγκεκριμένοι ή άλλοι θύτες να επιτεθούν ξανά με οποιονδήποτε τρόπο στα σώματά μας, στα υποκείμενα που καταγγέλλουν ή στα άτομα που τα στηρίζουν, θα βρουν σύσσωμο το φεμινιστικό κίνημα απέναντί τους.
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΤΕΣ
ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΒΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΝ
ΟΙ ΒΙΑΣΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΑΤΣΑ ΕΙΔΙΚΗ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΙ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΑ, ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΜΕ Η ΜΙΑ ΤΟ ΑΛΛΟ
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ (trigger warning : βιασμός, κακοποίητική /σεξιστική συμπεριφορά)
1 https://athens.indymedia.org/post/1610155/
2 https://athens.indymedia.org/post/1610468/
ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ
Συνέλευση Ενάντια στην Πατριαρχική Βία / Bra-stards / Women’s Collective 619 / Ιέρειες του Αίσχους / Atropa Belladonna / Antifa Sisterhood / Sabbat / Maleficia / Iterimpia / Λίλιθ / Ομάδα Πύραυλος / Waves / Κοροκογιόνες / Πετρολέζα / + Συντρόφισσες-α
Την Πέμπτη 21/03 
μία γυναίκα δολοφονείται έξω από το σπίτι της στο Ελληνικό από το σύζυγό της. Ο άντρας της, την πυροβολεί κι εκείνη τραυματισμένη προσπαθεί να διαφύγει μπαίνοντας σε ένα ταξί. Ο ταξιτζής της λέει να βγεί έξω «για να μη του λερώσει το ταξί». Βρισκόμενη έξω από το ταξί, δέχεται τη χαριστική βολή.
Τα ΜΜΕ, χωρίς να χάσουν την ευκαιρία, έστησαν ένα πανηγύρι πάνω στο γεγονός μετατρέποντας το σε ένα ακόμα κουτσομπολιό τύπου “πρωινάδικου” οπού η είδηση της γυναικοκτονίας έγινε ακόμα μια ευκαιρία να χτυπήσουν νούμερα τηλεθέασης, με τον ταξιτζή να βγαίνει στα κανάλια κάνοντας δηλώσεις ατάραχος και τους νοικοκυραίους να παρακολουθούν απαθείς πίσω απο τους δέκτες τους σαν να είναι μια ακόμα μέρα όπως οι άλλες. Προσπαθώντας ακόμα μία φορά να δικαιολογηθεί μία δολοφονία γυναίκας από την πατριαρχία, οι δημοσιογράφοι ανέδειξαν το “κοινωνικά αποδεκτό” προφίλ του δράστη. Οικογενειάρχης, πρώην αξιωματικός της αεροπορίας και ευυπόληπτος πολίτης. Από την άλλη και χωρίς να μας προκαλεί καμία εντύπωση, αποδείχτηκε το ότι ο ταξιτζής με την κανιβαλιστική συμπεριφορά είναι ακροδεξιός φασίστας, όπως διαπιστώθηκε αργότερα από το προφίλ του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Η δολοφονημένη μετανάστρια από τη Βουλγαρία δούλευε στό σπίτι του θύτη-συζύγου της ως οικιακή εργάτρια πρίν παντρευτούν. Ένα σενάριο πολύ σύνηθες και γνωστό πια σε αυτόν τον χώρο εργασίας που είναι κυρίως αδήλωτος, δεν έχει ωράριο, έχει χαμηλό μισθό, ελάχιστα ρεπό και αφήνει λιγοστό προσωπικό χρόνο και χώρο, ενώ τα ίδια τα καθήκοντα είναι εξαιρετικά κουραστικά. Πολλές φορές γυναίκες οικιακές εργάτριες κάτω από τέτοιες συνθήκες εκμετάλλευσης και καταπίεσης αναγκάζονται να παντρευτούν το αφεντικό τους για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να παραμείνουν στη χώρα. Οι λαμπρές σελίδες της Ελλάδας της ανάπτυξης της δεκαετίας του 90-00 είναι γεμάτες από ιστορίες γυναικών από χώρες της πρώην ΕΣΣΔ που είχαν υποστεί εργασιακή εκμετάλλευση, εξαναγκασμούς, ενδοοικογενειακή βία, βιασμούς και δολοφονίες.
Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα από τα πολλά περιστατικά όπου μία γυναίκα εκτελείται από άντρα στο κοντινό της περιβάλλον. Η Ελένη Τοπαλούδη δολοφονήθηκε με άγριο τρόπο από τους βιαστές της γιατί αρνήθηκε να υποκύψει στις προσταγές τους. Η νεαρή στην Κέρκυρα δολοφονήθηκε από τον ίδιο της τον πατέρα επειδή είχε σχέση με έναν αλλοδαπό, ενώ το σώμα της παρέμεινε θαμμένο στον κήπο του πατρικού της σαν να μην συνέβει τίποτα. Τώρα η γυναίκα αυτή, δολοφονείται εν ψυχρώ από το σύζυγο – αφεντικό της, ενώ η απάθεια της κοινωνίας θυμίζει το επίσης πρόσφατο περιστατικό του ξυλοδαρμού και δολοφονίας του Ζακ τον περασμένο Σεπτέμβρη.
Από τη μία η ελληνική κοινωνία είναι μια πατριαρχική κοινωνία όπου τα περιστατικά έμφυλης βίας, βιασμών και δολοφονιών προκύπτουν, δικαιολογούνται και αποσιωπούνται ενώ οι θεσμοί της, τυπικοί (Δικαστήρια, Αστυνομία) και άτυποι (ΜΜΕ), νομιμοποιούν και ξεπλένουν αυτόν που χτυπάει ή ακόμα και σκοτώνει όποια αντιστέκεται και υπερασπίζεται τα αυτονόητα. Από την άλλη έχει ανάγει τον ατομικισμό, την απάθεια, την αδιαφορία, και την ιδιοκτησία, σε βασικές αξίες της, οδηγώντας πολύ συχνά στην κανονικοποίηση κανιβαλιστικών κοινωνικών συμπεριφορών.
ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΑΠΑΘΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ.
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΗ ΣΕΞΙΣΤΙΚΗ ΒΙΑ.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΣΥΖΥΓΟΥΣ, ΠΑΤΕΡΕΣ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ.
Αναρχική συλλογικότητα parekura
Στις 25/11 δολοφονείται σε χωριό της Κέρκυρας, ο Αλβανός εργάτης γης Petrit Zilfe από τον Έλληνα φασίστα (τοπικό στέλεχος της χρυσής αυγής) Δημήτρη Κουρή. Η δολοφονία συνέβη λίγες ώρες μετά από λεκτικό διαπληκτισμό που είχαν μεταξύ τους σε καφενείο του χωριού σχετικά με το ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας. Πρόκειται για μια ακόμη ρατσιστική δολοφονία. Μια από τις λίγες που έρχεται στο φως της δημοσιότητας μιας και τα γεγονότα ήταν τόσο ξεκάθαρα εν αντιθέσει με αυτές που αφορούν μετανάστες/στριες χωρίς χαρτιά, τους/τις αόρατους/ες αυτής της κοινωνίας.
Στις 28/11 στη Ρόδο δολοφονείται η φοιτήτρια Ελένη Τοπαλούδη από δύο άνδρες, αφού η ίδια αντιστάθηκε στην προσπάθεια να τη βιάσουν. Τη βίασαν και εν συνεχεία τη δολοφόνησαν. Ο βιασμός φαίνεται να “συγκλονίζει” την ελληνική κοινωνία και τα ΜΜΕ κυρίως για το γεγονός ότι ο βιασμός κατέληξε σε δολοφονία. Τα περιστατικά βιασμών, αν και αποτελούν καθημερινότητα παραμένουν στην αφάνεια ή υποβαθμίζονται από τις τοπικές κοινωνίες και τα ΜΜΕ μέχρι να συμβεί κάτι τόσο τρανταχτό. Χαρακτηριστικό είναι ότι η κοπέλα είχε ξαναβιαστεί ένα χρόνο πριν αλλά η αστυνομία και η τοπική κοινωνία είχε σιωπήσει και συγκαλύψει το γεγονός.
Τα 2 αυτά γεγονότα, στις 2 άκρες του ελλαδικού χώρου δείχνουν ότι ο ρατσισμός, η πατριαρχία, ο εθνικισμός είναι μια πραγματικότητα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Λίγους μήνες πριν ήταν η δολοφονία του Ζακ από αφεντικά και αστυνομία, η συγκάλυψη και η δικαιολόγηση αυτής από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και ο κανιβαλισμός των ΜΜΕ.Εδώ και πολλούς μήνες είναι το γενικότερο κλίμα έξαρσης του εθνικισμού με αφορμή το Μακεδονικό, τον Κατσίφα και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις που δίνει λόγο και δημόσιο χώρο σε κάθε λογής φασίστες να ξεράσουν το σκοταδιστικό μίσος τους.
Σε αυτήν την δυστοπία ολοκληρωτισμού που ανατέλλει έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα όλο και αυξανόμενα περιστατικά σεξιστικών συμπεριφορών και έμφυλης βίας που είτε εμφανίζονται είτε αποκρύπτονται, την καθημερινή όλο και πιο επιθετική στάση των τοπικών κοινωνιών απέναντι στους μετανάστες, την κρατική διαχείριση εγκλεισμού και αποκλεισμού των μεταναστών σε hotspots και κέντρα κράτησης, τις εργοδοτικές δολοφονίες που βαφτίζονται ατυχήματα και τις μαφιόζικες τακτικές απέναντι σε εργαζόμενους/ες που διεκδικούν.
Όλα αυτά και πολλά παραπάνω μας φέρνουν αντιμέτωπες/ους με μια άβολη αλήθεια.
Τη διαδικασία εκφασισμού της κοινωνίας.Από τα όχι των γυναικών στις ορέξεις των αντρών μέχρι την αποδόμηση των σεξιστικών αντιλήψεων, τους συλλογικούς μας αγώνες ενάντια στην πατριαρχία.Από τις μετανάστριες/ες που σηκώνουν ανάστημα στους ντόπιους ρατσιστές, μέχρι τις προσπάθειες για κοινούς αγώνες ντόπιων μεταναστών. Από τους αντιφασίστες μαθητές που στάθηκαν εμπόδιο σε κάθε λογής εθνίκι στις πρόσφατες καταλήψεις και από κει στους αδιαμεσολάβητους από τα κάτω εργατικούς αγώνες βλέπουμε τις πτυχές ενός αγώνα ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.
Να μη συνηθίσουμε τις έμφυλες καταπιέσεις, τον εθνικιστικό λόγο, τη ρατσιστική βία, την εργοδοτική τρομοκρατία. Να μη συνηθίσουμε τον θάνατο.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ , ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ , ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ
να μη ξεχάσουμε την Ελένη – να μη ξεχάσουμε τον Petrit
[τα πανό κρεμάστηκαν σε Ελληνικό και Αργυρούπολη]
Αναρχική Συλλογικότητα Parekura
parekura.espivblogs.net
Κείμενο που μοιράζουμε στις γειτονιές μας σχετικά με την δολοφονία του Ζ. Κωστόπουλου (εδώ σε PDF)
Την Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου, στην περιοχή της Ομόνοιας, ένας άνθρωπος λιντσάρεται και ξυλοκοπείται με μανία μέχρι θανάτου από ένα πλήθος με μπροστάρηδες τους Σ. Δημόπουλο (ο μαγαζάτορας – κοσμηματοπώλης) και Θ. Χορταριά (ο περαστικός, μεσίτης, μέλος της εθνικιστικής οργάνωσης Πατριωτικό Μέτωπο) μπροστά στα μάτια αρκετών άλλων που εκτός εξαιρέσεων παρέμειναν αμέτοχοι. Το όλο σκηνικό συμπλήρωσαν οι μπάτσοι, οι οποίοι ξυλοκόπησαν και έβαλαν χειροπέδες στο θύμα της επίθεσης ενώ ήταν ημιθανής και τελικά πέθανε στο ασθενοφόρο φορώντας τες. Λίγο μετά οι ειδήσεις μετέδωσαν ότι έγινε απόπειρα ληστείας σε κοσμηματοπωλείο και ο δράστης έπεσε νεκρός ύστερα από άμυνα του καταστηματάρχη, έδειξαν τον καταστηματάρχη να σκουπίζει ατάραχος και να κάνει δηλώσεις. Αν δεν υπήρχε το βίντεο του ξυλοδαρμού, το παραπάνω γεγονός θα ήταν ένας ακόμα τίτλος ειδήσεων που θα πέρναγε στα ψιλά και ο Ζακ ένας ακόμα “παραβατικός” που πέθανε από άγνωστα αίτια.
Μέσα σε ένα σύστημα που καλλιεργεί κοινωνικές-ταξικές αντιθέσεις, προτάσσει την ιδιοκτησία και το χρήμα ως τις απόλυτες αξίες και την καριέρα και «καταξίωση» του ατόμου ως την συνταγή για επιτυχημένη ζωή, το να σκοτώσεις για την ιδιοκτησία σου καταλήγει σχεδόν αποδεκτό. Δεν είναι άλλωστε λίγα τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού στον ελλαδικό χώρο. Εργάτες μετανάστες που διεκδικούν δεδουλευμένα να δέχονται σφαίρες στο ψαχνό (βλέπε φραουλοχώραφα Μανωλάδας), εργαζόμενοι στους κλάδους της εστίασης και του τουρισμού να δέχονται απειλές και να ξυλοκοπούνται από τα αφεντικά και τους μπράβους τους (τα παραδείγματα είναι αμέτρητα) 13-χρονη Ρομά να δολοφονείται από ντόπιο “επαγγελματία” επειδή θεώρησε (!) ότι άτομα από τον καταυλισμό προσπάθησαν να τον κλέψουν (περίπτωση Άμφισσας). Στο ίδιο σύστημα στο οποίο απενεχοποιείται η αυτοδικία των ισχυρών, οι καταπιεσμένοι/ες κρίνονται ως ένοχοι/ες στην περίπτωση της αυτοάμυνας. Η περίπτωση της 22χρονης στην Κόρινθο που στην προσπάθεια να ξεφύγει από τον επίδοξο βιαστή της, τον σκότωσε και το δικαστήριο δεν αναγνώρισε καν την αυτοάμυνα ως ελαφρυντικό είναι χαρακτηριστική. Έτσι λοιπόν, δεν μας κάνει εντύπωση που όταν ένα αφεντικό δεν διστάζει να δολοφονήσει με πρόσχημα την προστασία της περιουσίας του, βρίσκει ως υποστηρικτές κράτος, ΜΜΕ και μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας. Αξίζει να σημειωθεί βέβαια, ότι αν ο μαγαζάτορας γυρνώντας στο κοσμηματοπωλείο έβλεπε εγκλωβισμένο στο μαγαζί του έναν “κουστουμάτο”, το μυαλό του δεν θα πήγαινε σε ληστεία αλλά μάλλον σε μια ακόμη επικερδή συναλλαγή, αντικρίζοντας όμως την εικόνα ενός ανθρώπου που στο μυαλό του εκφράζει το περιθώριο και δεν φαινόταν σε θέση να αντιδράσει, επέλεξε να επιτεθεί.
Στο τυχαίο αλλά αντιπροσωπευτικό δείγμα ανθρώπων που πρωταγωνίστησε στην Ομόνοια σκιαγραφείται μια κοινωνία σε διαδικασία εκφασισμού. Το αφεντικό που προστατεύει με όποιο κόστος τα κεκτημένα του, ο περαστικός φασίστας της γειτονιάς που βλέπει βία απέναντι στον αδύναμο και συνδράμει με το αφεντικό, οι σοκαρισμένοι-«φιλήσυχοι» πολίτες που επιλέγουν να παίξουν τον ρόλο του θεατή στη βαρβαρότητα και τέλος η μειοψηφία που επεμβαίνει προσπαθώντας να σταματήσει το φρικιαστικό σκηνικό που διαδραματίζεται μπροστά της. Φυσικά, η παραπάνω διαδικασία έχει ως βασικό συντελεστή το κράτος. Με τους μπάτσους του να ακολουθούν πιστά το πρωτόκολλο (το είπε και ο εκπρόσωπος τους στις ειδήσεις) για όσους θεωρούνται εχθροί της κοινωνίας (μετανάστες/στριες, τοξικοεξαρτημένοι/ες, περιθωριακούς/ες, αναρχικούς/ες) και να ξυλοκοπούν για δεύτερη φορά τον αναίσθητο πλέον Ζακ, φορώντας του χειροπέδες. Τέλος, ο κρατικός μηχανισμός στο σύνολο του, σε μια προσπάθεια να συγκαλύψει την δολοφονία κωλυσιεργεί σκόπιμα. Ο δολοφόνος σκουπίζει τα αποδεικτικά και δίνει συνεντεύξεις, οι καταθέσεις και τα βίντεο δεν συλλέγονται εγκαίρως και συνολικά δημιουργείται μια ελλιπής δικογραφία.
Τα ΜΜΕ, πιστά στο βωμό του θεάματος, από την πρώτη στιγμή διαστρέβλωναν τα γεγονότα και παραπληροφορούσαν. Μετέφρασαν το γεγονός σαν απόπειρα ληστείας και την δολοφονία του «δράστη» ως λογικό επακόλουθο της αυτοάμυνας του μαγαζάτορα. Εν συνεχεία κανιβάλισαν πάνω στον δολοφονημένο Ζακ, με εμετικά γκάλοπ αναπαράγοντας ρατσισμό–ομοφοβία–τοξικοφοβία και με πρόθεση να αναστρέψουν τους ρόλους Θύτη – Θύματος. Πυρήνας για το πανηγύρι που στήσαν ήταν οι πολλαπλές ταυτότητες του Ζάκ Κωστόπουλου ή αλλιώς Zackie Oh, που ως ομοφυλόφιλος – drag queen – οροθετικός – τοξικοεξαρτημένος, τοποθετείται αυτόματα από κράτος – ΜΜΕ στον πάτο της κοινωνίας, στους αόρατους ανθρώπους, στα καμένα χαρτιά.
Εμείς από την μεριά μας δεν έχουμε αυταπάτες και δεν περιμένουμε καμία δικαίωση από κανένα δικαστήριο. Αν δεν θέλουμε να είμαστε θεατές αυτής της κτηνωδίας που εκτυλίσσεται καθημερινά πρέπει να αντιταχθούμε στην φασιστικοποίηση της κοινωνίας με κάθε μέσο. Βρίσκουμε τους εαυτούς και τις εαυτές μας στην ίδια πλευρά με κάθε αόρατη/ο και καταπιεσμένη/ο αυτής της κοινωνίας δημιουργώντας χώρους και κοινότητες συνάντησης και επικοινωνίας, αντίστασης και αγώνα ενάντια στους επίπλαστους διαχωρισμούς του φύλου, της φυλής, του έθνους, της σεξουαλικής ταυτότητας.
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ την ΠΟΡΕΙΑ που καλεί η Συνέλευση για τη δολοφονία της Ζακ/Ζackie Oh! – – ΣΑΒΒΑΤΟ 13/10/2018 στις 12:00 στο Μοναστηράκι
Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ZACKIE OH ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ
ΑΦΕΝΤΙΚΑ-ΜΠΑΤΣΟΙ-ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤV
ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΜΑΖΙ
Ο Ζακ Κωστόπουλος (Zackie Oh) δολοφονήθηκε άγρια την Παρασκευή 21/9 έξω από χρυσοχοείο στην περιοχή της Ομόνοιας από τον μαγαζάτορα και περαστικούς με την ανοχή/συνέργεια της αστυνομίας. Εν συνεχεία τα ΜΜΕ κάνοντας το καθήκον τους ανέλαβαν να παραπληροφορήσουν/χειραγωγήσουν και αμαυρώσουν το θύμα που ήταν μέλος της lgbtq+ κοινότητας, οροθετικός και χρήστης ουσιών.
Σαν πρώτη απάντηση αναρτήσαμε στη πλατεία Σουρμένων το παρακάτω πανό
ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΛΗΣΤΕΙΑ
ΝΟΙΚΥΡΑΙΟΙ – ΜΠΑΤΣΟΙ – ΜΜΕ ΚΑΝΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ